Winterpret

Toen ik me per rijwiel door bedaarde Vlaamse landschappen voortbewoog, doemden aan de kim plots grimmige wolkenpakken op, die zich in hevig gedrang in mijn richting spoedden. Dra was ik omringd door spelemeiende vlokken. Ze waren met belachelijk veel en verzamelden zich op de grond tot feeërieke kerstkaartensneeuw, waardoor het fietsen wat stroever ging, omdat ik enkele slippertjes maakte en mijn wielen af en toe doorsloegen.

Aangezien men nog meer van dat witte spul verwacht, heb ik mijn voorzorgen genomen. Het resultaat kunnen jullie op de foto hiernaast bekijken. Als het verkeer opnieuw in de knoop raakt en vastloopt, zal dat alleszins niet aan mij liggen.

Ik glimlachte onwillekeurig toen de titel van dit stukje ─ winterpret ─ uit mijn toetsenbord tuimelde, want er schoot me een anekdote te binnen, die ik hier graag even voor jullie wil ontkurken.

We gaan terug naar de schoolbanken en naar de snaken die een opstel moesten maken over winterpret. We penden met zijn allen pagina’s vol over het optrekken van sneeuwpoppen, het baantje glijden, het schaatsen, het met sneeuwballen gooien … behalve David. In zijn hoedanigheid van gezonde boerenzoon vergastte hij ons op een verhandeling, waarin hij op deskundige wijze het telen van de winterse variant van een hoogbenig gewas uiteenzette. In correct Nederlands heet die groente winterprei, maar in het Vlaamse dialect dat wij in deze contreien spreken is dat … winterpret.

Gelachen dat we hebben!

The Author