Toen ik gisteren mijn koel-, vries- en voorraadkasten inspecteerde, kwam ik tot de ontdekking dat ik eerlang de hongerdood zou sterven. Om dat vermijden stelde ik een boodschappenlijstje op, dat binnen de kortste keren tot een heuse lijst evolueerde. Vervolgens begaf ik me naar de supermarkt. In mijn geval is dat een schakel van de Colruytketting, die met grote stelligheid beweert dat men nergens goedkoper kan winkelen. Daar heb ik, cententeller en duitenpletter, wel oren naar.
Er stak een licht onbehagen in me op toen ik me met zo’n laadbak op wielen, die men in de wandeling veelal karretje noemt, naar binnen begaf. Ik haat die dingen vanuit mijn tenen en pleeg die op bijzonder stumperige wijze te besturen. Ik mag van harte hopen dat ik later nooit achter zo’n rollator terecht zal komen, want dan zijn de medebewoners van het bejaardentehuis waar ik mijn laatste jaren slijt geen seconde meer veilig.
Ik laveerde door de gangen en het kostte me weinig moeite om mijn voertuig tot de denkbeeldige nok met allerhande proviand te vullen. Nu is het zo dat de kassaprocedure in de Colruytwinkels enigszins afwijkt van hetgeen in andere supermarkten gebruikelijk is. De bediende vist telkens een artikel op, leest de streepjescode ervan met een scanner en verhuist het naar een ander karretje. Als alles overgeladen is, schuift de klant een paar meter door naar een toestel dat rekeningen uitbraakt en geld opslokt. Dat deed ik dus ook …
… en ik zag mijn rekening opduiken. Een andere bediende scheurde die los en legde die opzij, want mijn caissière was me niet gevolgd. Ze kreeg eerst een telefoon en toen dat gesprek achter de rug was, begon ze gelijk een volgende klant te bedienen. Ik stond daar een paar minuten te dralen en toen sprak ik haar aan:
─”Zou ik misschien kunnen betalen?”
Het meisje schrok zich bijna een hartverzakking.
─”O neen!” riep ze alsof ze plots een aangereden kat zag liggen. “Ik ben je compleet vergeten.”
─”Als ik dat geweten had …” zei ik en ik glimlachte alsof ik in een feeststemming gesukkeld was..
─”Dan zou ik dat pas bij de kassacontrole gemerkt hebben”, gaf ze toe.
Als ik niet zo verschroeiend eerlijk was ─ wie dat gelooft, heeft een kalf in zijn hoofd ─ zou ik nu over gevulde koel-, vries- en voorraadkasten beschikken en bovendien € 231,40 meer besteedbaar geld in mijn portefeuille hebben. Dan zou de supermarkt van Colruyt inderdaad met voorsprong de goedkoopste winkel zijn die ik ooit bezocht.
