Ik bevond me op het fietspad ter rechterzijde van een drukke verkeersweg. Mijn achter een zonnebril verscholen blik haperde voortdurend aan de drastisch geblondeerde vrouw die voor me uit peddelde, meer bepaald aan het montere zitvlees waarmee ze op het zadel vertoefde. Jullie horen me niet beweren dat ze een kont van platina had, waaruit ze diamanten poepte, maar het waren toch best wel kadetjes om in te bijten. Het weze me vergeven dat ik een potpourri van tekortkomingen ben en de optelsom van allerlei menselijke zwakheden.
Een auto haalde ons in, ontdekte plots een beschikbare parkeerplaats en sneed mijn voorgangster op zo’n brutale wijze de pas af, dat ze het voertuig maar op het allerlaatste moment kon ontwijken en net niet ten val kwam. De kallipygische blondine ─ ja, zoek het maar even op! ─ schoot me daar in een helse furie en het scheelde echt niet veel of ze plukte de ietwat vermolmde bestuurster achter het stuur vandaan om haar een lavement te zetten, of zelfs doormidden te spugen.
“Ik heb nochtans mijn clignoteur aangezet”, protesteerde deze, overtuigd van haar grote gelijk.
Tja, als een kakmadam in een dure Mercedes haar richtingaanwijzer gebruikt, mag ze zich alles permitteren. Zo staat het in de wet en daar helpt geen lievemoederen aan.
