Ik bracht een bezoek aan een vriend en aangezien ik mijn visite aangekondigd had, stond hij me in zijn voortuin op te wachten, om trots met zijn nieuwste aanwinst uit te pakken: een robotmaaier, die door zijn echtgenote Gustje gedoopt was, hetgeen ik wel een toepasselijke naam vond.
Ik kan voor veel dingen een haast kinderlijke verbazing aan den dag leggen en niet in het minst voor de wonderbaarlijke verwezenlijkingen van technisch vernuft. Gedurende enkele minuten sloegen we het doen en laten van dat hoogstandje gade, maar op zo’n over een gazon keutelende robot raak je nogal snel uitgekeken, zodat wij ons naar binnen begaven om daar … onze dorst te lessen.
Toen we ons een kwartier later opnieuw bij Gustje wilden voegen viel hij in geen velden of wegen te bespeuren. Was hij ontsnapt, of ─ onheilszwangere muziek ─ ontvoerd? Een lichte paniek maakte zich van ons meester en mijn vriend trok al zijn gsm om de hulp van opsporingsdiensten in te roepen. Dat bleek echter niet nodig, want we vonden hem. Hij was helemaal op eigen initiatief de straat overgestoken en daar in de sloot terechtgekomen, waar hij zachtjes zoemend lag te zieltogen.
Ik raakte reddeloos uit de plooi van het lachen. Het scheelde echt niet veel of men moest me reanimeren. Mijn vriend was daar niet mee gediend.
“Weet je wat die grap me kost?” vroeg hij me.
Ik wist het niet. Allicht om die reden deelde hij me fijntjes het bedrag mee en dat was een hele smak geld. Vermoedelijk heeft hij me daarom geen verfrissing meer aangeboden. Van lachen krijg ik nochtans altijd een pracht van een dorst.
