Je rukt een kast open en je vindt een skelet. Da’s de Belg die gewonnen heeft bij het verstoppertje spelen.
Dit is slechts een van de talloze moppen, waarmee Nederlanders de draak steken met hun zuiderburen. Ze zijn immers de mening toegedaan dat wij, de Belgen, aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd hebben. Ooit komt een dag waarop wij hen een poepje laten ruiken en heel Europa zullen verbazen met ons laserscherpe verstand.
Toch was het uitgerekend deze mop die me te binnen schoot toen ik bij de groenteboer mijn beurt afwachtte. Met zijn allen luisterden wij naar het gesprek dat zich tussen twee tettertrienen ontspon. Eerst probeerden ze elkaar af te bluffen met helse kwalen en enge ziekten, maar opeens veranderde de conversatie van coupe.
Een van de dames bleek de moeder van een zoon te zijn. In een recent verleden had haar jongen opeens besloten het ouderlijke huis te verlaten om op zichzelf te gaan wonen. Te dien einde huurde hij een bescheiden flat en toen hij daar tijdens het verhuizen een ingebouwde kast opentrok, sprongen er drie grote ratten tevoorschijn. Met beide handen toonde ze het formaat dat die beesten hadden. Volgens mij zouden die in Jurassic Park niet misstaan hebben en daar waren ze van geen kleintje vervaard.
Teelbalbeklemmend en tepelverstijvend! Allen daar aanwezig huiverden vergenoegd, opgelucht dat zij niet het slachtoffer van zo’n griezelige confrontatie waren geweest. De tweede dame hapte naar adem en brandde los.
Zij had weliswaar geen zoon, maar wel een neef die ook zoiets meegemaakt had, hoewel de ratten … Wel, hij opende eveneens een kast in de kelder en bevrijdde aldus … een geraamte! Het kletterde aan gruzelementen op de vloer en de schedel … die rolde als een bowlingbal naar het midden van het vertrek.
Er viel een besmuikte stilte. Iedereen was verbijsterd. Zelfs de kroppen sla en de tomaten lagen in hun kratten te huiveren. Het winkelmeisje zag wit als een doek en propte snel een druif in haar mond. Die mevrouw kende blijkbaar het geheim van een goed verhalenverteller: altijd ophouden als ze meer willen horen.
─”Nu zul je hem toch even moeten inkoppen”, zei ik en iedereen was het met me eens.
De politie had vanzelfsprekend de vorige bewoner van het pand aan de tand gevoeld. Dat bleek een stratenmaker te zijn. Op een dag waren er tijdens graafwerken een aantal skeletten aan de oppervlakte gekomen, waarvan hij er eentje ontvreemdde, het in zijn kelder onderbracht … en vergat mee te nemen toen hij verhuisde.
Een gek gelooft het, maar een idioot schrijft het op.
