Hoewel ik absoluut geen hypochonder en al evenmin een ingebeelde zieke ben, maakte ik me vanmorgen bij het ontwaken toch zorgen. Ik had namelijk erge koppijn en meteen flitste een bijzonder onaangename gedachte door mijn hoofd: ik zal toch zeker niet met een hersentumor opgezadeld zitten?
Ik zou me ’s morgens vroeg liever aangenamere dingen voorstellen, zoals bijvoorbeeld schaars geklede, van wulpse lichaamsdelen voorziene … ach, verzinnen jullie zelf maar iets waar jullie met plezier aan denken. Smaken en voorkeuren verschillen nu eenmaal. In mijn geval horen kwaadaardige gezwellen daar zeer zeker niet bij. Mijn migraine verschrompelde na een kop koffie, maar die hersentumor liet me nog niet los. Ik zal jullie vertellen hoe dat komt.
Er is bij ons in het dorp onlangs een man overleden. Dertig jaar was hij, of daaromtrent. Hij blaakte van gezondheid en levenslust, maar op een dag merkte zijn echtgenote dat hij zich verward gedroeg en vreemde zinnen uitkraamde. Een etmaal later herkende hij al niemand meer en nog geen twee weken na die eerste symptomen is hij gestorven aan een hersentumor. Denk nu niet dat ik er lustig op los fantaseer, want dat doe ik niet. Ik heb deze onverkwikkelijke historie van dichtbij meegemaakt en ik doe de waarheid werkelijk geen geweld aan.
Toen ik me gisteren in de dorpskroeg vertoonde, informeerde men naar de gezondheidstoestand van een vriend van me die nu spoedig het gevecht met pancreascarcinoom zal verliezen. Omdat hij bijna alle bezoek weigert — ik behoor tot de uitzonderingen — verkeert men in het ongewisse omtrent zijn toestand. Tumoren en kankers vormden een wijle het onderwerp van gesprek. Christene zielen! Ik kan me toch heus wel een aangenamere conversatie voorstellen, maar je houdt het niet tegen.
─”Dat hebben we allemaal aan Tsjernobyl te danken”, zei een heer die een verstandige bril op zijn neus had staan. “We hebben toen wat over ons heengekregen!”
─”Da’s twintig jaar geleden”, opperde iemand.
─”En nu begint het pas”, voorspelde de onheilsprofeet. “De overheid heeft er alles aan gedaan om de ernst van de zaak te verhullen en in de doofpot te stoppen. In Nederland hadden ze nog een graasverbod om besmetting van de melk te voorkomen en was het verkopen van bladgroente verboden. In België deden ze alsof hun neus bloedde. Wie toen bijvoorbeeld sla gegeten heeft, zal daar nu binnenkort de gevolgen van ondervinden. De hemel weet wat Fukushima voor ons in petto heeft.”
Zou ik zesentwintig jaar geleden sla gegeten hebben? Da’k het niet weet en ik kan het ook niet meer aan mijn moeder vragen, want die is gestorven … bezweken aan de schade die kanker ijverig in haar had aangericht. Ik heb de hele avond zitten piekeren en daar heb ik koppijn van gekregen. Of zou er zich toch een hersentumor aankondigen?
