Was sich überhaupt sagen läßt,
läßt sich klar sagen;
und wovon man nicht reden kann,
darüber muß man schweigen.*
Ludwig Wittgenstein
Ik vertel jullie waarschijnlijk geen nieuws, maar er bestaan mensen die echt niet weten wanneer of waarover ze hun snavel moeten houden. Zo werd ik tijdens een zakenlunch benaderd en aangesproken door een vrouw die ik weliswaar niet herkende, maar die volgens haar zeggen in lang vervlogen tijden mijn buurmeisje geweest was.
─”Weet je dat niet meer?” verbaasde ze zich. “We hebben samen nog doktertje gespeeld.”
─”Doktertje?” hikte de man die in haar kielzog dobberde en een agrarisch soort stevigheid over zich had.
Hij keek me aan alsof hij ieder moment over me heen kon kotsen.
─”Eigenlijk eerder gynaecoloogje”, wist zij niet van ophouden en ik niet waar ik me bergen moest. Ze wendde zich olijk knipogend tot mijn disgenoten: “Hij had een drukke praktijk, want hij was heel vakbekwaam, maar meer vertel ik daar niet over, al zweep je de vellen van mijn rug af.”
Het zal niemand verbazen dat de beide heren aan mijn tafel tijdens het verdere verloop van de maaltijd plaagstootjes bleven uitdelen en me zelfs op spottende wijze als Dokter Zhivagina aanspraken. De gezel van mijn vroegere buurmeisje daarentegen bleef me vanaf zijn zitplaats mesblikken toewerpen.
Een mens moet staan voor wat hij gedaan heeft, maar die oude koe hoefde men wat mij betreft echt niet uit de sloot op de dreggen.
* Wat gezegd kan worden, kan duidelijk gezegd worden, en waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen.
