Mijn moeder is dood en daar helpt geen lievemoederen aan, maar toch pluk ik vandaag een anekdote uit haar veel te korte leven, om haar te gedenken …
Het gebeurde in een zalig vroeger, toen mijn toekomst het weekend was en iedereen die er voor mij toe deed nog leefde. We zouden gaan picknicken. Te dien einde bracht vader zijn gezin, mama en ik, in de auto onder, om ons naar een ruisend bos van zwaar en oud geboomte te transporteren. Daar spreidde moeder een deken uit op de schaars begane grond en uit de kofferbak viste ze een koelbox op, waarin zich een flink uit de kluiten gewassen slaatje bevond, dat we in de wandeling vaak een koude schotel of in het West-Vlaams zelfs ne koedepla noemen en waar eigenlijk veel meer werk aan is dan de naam hors d’oeuvre laat vermoeden. Vervolgens ging ze op zoek naar de mayonaise, maar die kon ze nergens vinden, waarschijnlijk omdat ze die thuis op het aanrechtblad had laten staan. Vader diende zich derhalve naar het dichtstbijzijnde dorp te begeven en daar saus in te slaan. Hij bleef heel lang weg. Hij zal wellicht van de gelegenheid misbruik gemaakt hebben om in het café een paar biertjes te likken.
Enkele weken later gingen we nog eens picknicken. We vestigden ons tussen Namen en Dinant op de oever van de Maas. Moeder opende de kofferbak.
“Dit keer heb ik de mayonaise mee!” raakte ze zienderogen met trots vervuld en ze toonde ons triomfantelijk de bokaal, alsof het een trofee was.
Vader en ik applaudisseerden enthousiast.
Helaas bevatte de koelbox net zo min een koude schotel, als ne koedepla of een hors d’oeuvre. Die was thuis op het aanrecht achtergebleven. Lachen dat we deden …
… en ik heb die lach van mijn moeder bewaard, om er af en toe nog een keertje naar te kijken.
Lees ook: Moederdag zonder moeder
