Tag: geschiedenis

Weetlust

RobinHoodGisteren kwam ik tot de ontdekking dat mijn digicorder onder een zware last gebukt ging en zelfs op het punt stond om te bezwijken, of althans het opnemen te staken. Ik prop die immers vol met allerhande programma’s, die ik op een later tijdstip wil bezienswaardigen, wat ik echter telkens weer uitstel, tot het toestel me met zijn limieten confronteert. Ik besloot de film Robin Hood uit zijn gevangenschap te bevrijden.

De beelden dompelden me onder in de volle middeleeuwen en dat waren niet alleen wrede tijden, maar ze wierpen ook vragen bij me op, of beter gezegd één vraag, die opeens recht overeind veerde.  Als we er gemakshalve van uitgaan dat de middeleeuwen zich tussen de jaren 500 en 1500 voltrokken, kunnen we inderdaad van de middelste eeuwen van onze tijdrekening gewagen. Als ik echter een sprong in de toekomst maak en een van mijn reïncarnaties in pakweg het jaar 3000 laat terechtkomen, zullen de middeleeuwen op dat moment eigenlijk geen middelste eeuwen meer zijn. Wat zullen de reïncarnaties van historicus Bart De Wever en andere geschiedkundigen dan met die benaming aanvangen?

Kijk, met zulke pietluttigheden houden mijn hersens zich bezig. Daar wordt een mens toch helemaal gestoord van!    

Dante achterna

Per stalen … eh … aluminium ros fietste ik door het bos waar Maria van Bourgondië ooit aan haar laatste rit per authentiek ros van vlees en bloed begon. Niet veel later zou ze op tamelijk onelegante wijze van dat paard tuimelen en dat met haar leven bekopen.

Zoals het me wel vaker overkomt als ik me onder pathetische boomgewelven ophoud, begon ik plots van dichterlijk vuur te blaken en declameerde ik een vermaard vers uit La Divina Commedia van de Florentijnse dichter Dante Alighieri:

Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
ché la diritta via era smarrita.

Op het midden van mijn levensweg
bevond ik mezelf in een donker woud
want de rechte weg was verloren gegaan.

Wie een beetje belezen is, zal weten dat Dante vervolgens bij de hellepoort terechtkwam met het niet bepaald uitnodigende opschrift:

Lasciate ogni speranza, voi ch’intrate.

Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt.

Gelukkig was de rechte weg voor mij niet helemaal verloren gegaan, want toen ik erin slaagde me uit het bos te bevrijden, kwam ik terecht bij het soort etablissement dat men een landelijke herberg pleegt te noemen. Ik liet de hoop niet varen dat ik daarbinnen lafenis zou aantreffen, stalde mijn ros en duwde aarzelend de deur open …

Als jullie willen weten wat er toen gebeurde ─ en dat loont de moeite ─ moeten jullie morgen naar hier terugkeren. Nu ik eindelijk door de muzen omhelsd word, zal ik me eerst aan het schrijven van een koningslied wijden. Ik vermoed namelijk dat Berten en Fluppe binnenkort naar Nederlands voorbeeld ook een wisseldans zullen uitvoeren … Changez!

Spaar ons!