Tijdens de voorbije dagen confronteerde internet me herhaaldelijk met mensen die rabarber geoogst hadden en er moes, marmelade, compote, stroop, wijn en zelfs taarten mee bereidden. Ik zat telkens te likkebaarden, want mijn moeder placht deze groente eveneens om te toveren tot klokspijs, waaraan ik onuitwisbare herinneringen bewaar.
Helaas heb ik er nooit aan gedacht om zelf rabarber te telen, dus fietste ik vanmorgen naar de supermarkt, maar die stengels waren nergens te bespeuren, zodat ik teleurgesteld afdroop. Op weg naar huis passeerde ik echter langs een kudde rabarberbladeren in dicht aaneengesloten schare, die zich als een eiland boven een moestuin verhief. Ik waagde het om aan te bellen en werd opengedaan door een dame. Toen ik vroeg of ik wat van haar voorraad kon kopen, verstopte ze zich eerst achter een tobberige gelaatsuitdrukking en vervolgens wapende ze zich met een groot mes, dat ze gelukkig niet gebruikte om me neer te steken. Wel integendeel! Ze ging met me naar ’t bed … eh … ik bedoel het bed rabarber en prepareerde daar wel vijftig van die zure stokken, die ik vervolgens gratis en voor niks mee mocht nemen.
Het spreekt vanzelf dat ik een zeer gelukkig mens ben en dat ik nu voor onbepaalde tijd in de keuken onderduik, om er allerhande lekkerbeetjes te kokkerellen.
