Het is weer van dattum. Iedere keer als ik me genoodzaakt zie om een beroep op de klantendienst van Telenet te doen, slagen die lui erin om heel mijn dag naar de kloten te helpen. Dat is geen klantendienst meer; dat is een voortdurende bron van ergernis.
In de eerste plaats duurt het telkens een eeuwigheid voor je iemand aan de lijn krijgt. Aangezien alles over een betalend nummer verloopt, kan de prijs van het muziekje ─ noem het voor mijn part pokkeherrie ─ dat je in afwachting te horen krijgt een behoorlijk dure aangelegenheid worden. Na ettelijke minuten doemt er dan meestal een uitermate dom persoon in je oor op, die vaak een vreemdsoortig accent door het Nederlands roert, probeert om jou van alles de schuld te geven, duidelijk laat blijken dat zij of hij er geen jota van snapt en vervolgens zo’n hoop nonsens uitkraamt, dat ik me ten prooi aan wanhoop danig opwind en soms zelfs afhaak.
Vanaf deze maand moet ik opnieuw en nog maar eens meer betalen voor mijn aansluiting. Ik voel me steeds minder geneigd om dat te doen.
