Tag: Telenet

Stoorzenders

Humeurpijn

Telefoneren … ik ben er absoluut niet bruin op. Ik doe het dan ook zo zelden mogelijk en vrijwel altijd met tegenzin.

Hoewel ik die schaarse gesprekken bijna uitsluitend met mijn mobiel toestel uitvoer, beschik ik ook over een zogeheten landlijn, ook vaste lijn genoemd. De hemel weet waarom! Het apparaat dat daarmee verbonden is, staat hier dus meestal te staan, ten prooi aan werkloosheid, al is daar een aantal weken geleden plots verandering in gekomen.

Het ding begon namelijk zo onverhoeds te bellen – nu ja, lawaai te maken – dat ik ervan schrok. Toen ik de verbinding tot stand bracht en hallo zei, kreeg ik een vrouw te horen, die kennelijk met een vlotte babbel gesierd was en begon af te lopen als een Tibetaanse gebedsmolen. In geradbraakt Engels beweerde ze dat ze me ‘from Microsoft’ belde en …
– “Do you speak Dutch?” onderbrak ik haar, want ik had via via opgevangen, gelezen en gehoord dat dergelijke telefoontjes uitsluitend bedoeld zijn om je geld afhandig te maken.
–”No sir”, bekende ze ootmoedig en zodoende trapte ze in mijn val.
–”Wel dan,” zette ik mijn beste Engelse beentje voor, “als je geen Nederlands spreekt, hoef je me niet te telefoneren.”
Waarna ik de verbinding verbrak.

Ik dacht dat de kous daarmee af zou zijn, maar ik dacht verkeerd. Sindsdien krijg ik dagelijks dames, juffrouwen en heren van Microsoft aan de lijn, soms wel tien keer per dag. Ik kreeg het daar dusdanig van op mijn teringtietjes dat ik inmiddels alle fatsoensnormen overboord heb gegooid. Als zo’n vrouwmens zich aanmeldt, zeg ik: “You are a lying bitch! Drop dead!” Als het een kerel is, zeg ik: “You are a lying motherfucker! Go to hell!”
En dan snoer ik ze de mond.

Het zet echter geen zoden aan de dijk. Ze volharden in de boosheid. Ik zal iets moeten verzinnen dat nog doortastender is. “Grow feathers and shit in a tree!” misschien. Of anders gewoon: “Fuck your shit!”

Ze moeten het mij vooral niet tegen maken. In welke hoek willen ze liggen?!

Als hij ooit eens vijf minuten tijd heeft …

Laagvlieger

Telenet, mijn aanbieder van televisie, internet en telefonie, liet me zowel per e-mail als sms weten dat ze verbeteringen zouden aanbrengen aan hun netwerk zodat ik, gedane zaken, van waarlijk loepzuivere televisiebeelden en kristalheldere telefoonverbindingen zou kunnen genieten en beschikken over zo’n flitsend internet, dat ik me werkelijk zou moeten inhouden om niet in de tijd te reizen en in de verre toekomst terecht te komen.

Gerard Reve, een van mijn favoriete schrijvers, is de maestro van de lange zinnen en zoals jullie hierboven kunnen merken heeft dat me beïnvloed: ik weet ook nog steeds de weg in samengestelde zinnen. Maar nu terug naar het thema dat ik net bij de kop had.

En warempel, vanmorgen rond de klok van negen verschenen er twee in fluohesjes gehulde mannen. De ene opende het geheimzinnige grijze kastje, dat sinds jaar en dag de stoep ontsiert en begon in de ingewanden ervan te rommelen. Dat hield hij meer dan een uur vol en al die tijd ─ ik zweer het jullie ─ stond zijn collega hem op toezichthoudende wijze terzijde, de handen diep in de zakken van zijn pantalon. Hij liet de morgen voorbijkuieren, stak geen poot uit, verlegde geen stro en vertoonde enkel de energie van een gestrande kwal.

Tja, nu weet ik tenminste waarom ik iedere maand de bankrekening van Telenet met meer dan honderd euro moet spekken. Als ze veel van die lanterfanten in dienst hebben …

Telenet

Roet in ‘t eten

Laagvlieger

Ik ben een fervente gebruiker van een digicorder van Telenet. Dat dit me maandelijks een aantal euro’s lichter maakt, neem ik erbij, zij het met een vleugje tegenzin, want ik ben een beetje op de penning … en niet zo’n klein beetje.

Zo’n digicorder is een uitermate praktisch toestel. Je kan er immers televisieprogramma’s in opslaan, hetgeen handig is als je die niet rechtstreeks kunt bekijken, maar toch graag wil zien, of als je ze om ik weet niet wat voor reden wenst te bewaren.

Nu hebben sommige zenders de buitengewoon verfoeilijke hebbelijkheid om uitzendingen te laten uitlopen. De VRT heeft daar alleszins een handje van, vooral als het sport betreft. Ze schrikken er bijvoorbeeld niet voor terug om een ordinaire babbel over voetbal meer dan een kwartier te rekken. Als je dan je digicorder de opdracht hebt gegeven om bijvoorbeeld de achteropkomende film op te nemen, ben je eraan voor de moeite. Dan zit je te gelegener tijd vol spanning de avonturen van een held van het witte doek te aanschouwen, om er een kwartier voor het einde brutaal uitgebonjourd te worden en ten eeuwigen dage in het ongewisse te blijven omtrent de afloop ervan.

Zouden jullie geloven dat ik daar stenen kloten van krijg?!

Telenet, wat is dit voor ongein?

Laagvlieger

Er is een tijd geweest dat ik niet over voldoende loftuitingen beschikte om Telenet te bejubelen. Ze voorzien mijn woning van een groot aantal zenders, die ze me per digitale televisie bezorgen, van een snelle internetverbinding en van zowel vaste als mobiele telefonie. Dat kost me iedere maand een flinke stuiver, maar daar mem ik niet over, als hetgeen ik er voor in de plaats krijg van deugdelijke kwaliteit is. Zelfs een sporadisch kinkje in de kabel neem ik er dan graag bij.

Sinds een aantal weken wordt de mailbox die ik bij Telenet heb echter overstelpt door een lawine van spamberichten. Schijthuizen kun je ermee dekken. Het loopt werkelijk de spamgaten … eh  … de spuigaten uit. Die boodschappen lijken afkomstig van grote bedrijven zoals onder meer Carrefour, NMBS, Bol.com, Ici Paris, Delhaize, Colruyt, Dreft, Nokia en Dyson, maar eigenlijk vinden ze allemaal hun oorsprong op de Filippijnen, in India of in de USA. Ik zou inmiddels talloze prijzen gewonnen hebben, kon allerhande vouchers incasseren en van adembenemende kortingen genieten als ik tenminste een link in die boodschappen had aangeklikt, wat ik vanzelfsprekend niet gedaan heb en ook nooit zal doen.

Ik loop het risico dat ik door de bomen het bos niet meer zie, of eerder omgekeerd: dat ik door het bos de bomen niet meer zie. Tussen die vele tientallen nepberichten kan er altijd eentje schuilgaan dat er voor mij wel toe doet en dat ik argeloos naar mijn spammap wegklik.

Het probleem doet zich enkel voor bij mijn mailadres bij Telenet, dat ik overigens zelden gebruik. Ik heb drie mailboxen bij Gmail, twee bij Outlook, twee bij Yahoo! en drie op mijn eigen domeinnaam. Die krijgen zelden of nooit spam binnen.

Het is een schrale troost dat in mijn kennissenkring vrijwel alle bezitters van mailboxen bij Telenet die ongewenste post over zich heen krijgen.

Foei Telenet! Doe er wat aan!

De trut van Troje

Laagvlieger

Mijn televisietoestel vertoonde rare kuren. Terwijl een nieuwsdienst me het wel en vooral het wee van de aardkloot opdiste, vielen de beelden daarvan voortdurend uiteen in allemaal hyperkinetische blokjes: een stroboscopische wemeling die hoegenaamd geen verkwikkend en zelfs een irriterend schouwspel was.
“Zal ‘t gaan, ja?!” kreeg ik het binnen de kortste keren niet zuinig op de zenuwen.
Per afstandsbediening bezocht ik een aantal andere zenders en stelde vast dat er nog een paar aan hetzelfde euvel mank gingen.
Ik belde mijn buurman en vernam dat er bij hem eveneens storingen optraden. Het lag dus voor de hand dat Telenet, ons beider leverancier van beelden, steken liet vallen, dus telefoneerde ik naar dat bedrijf, zij het niet zonder tegenzin. Ik ben best wel tevreden met hetgeen Telenet me aanbiedt, zij het tegen fikse vergoeding, maar over hun klantendienst ─ die zij om onnaspeurbare redenen support noemen ─ ben ik hoegenaamd niet te spreken. Ik heb bijzonder slechte ervaringen met het zootje ongeregeld dat daar de dienst uitmaakt.

Ik doorwandelde een keuzemenu, oefende veel geduld en kreeg toen een vrouwmens aan de lijn, een supporteuse wellicht, die met een vervaarlijk Nederlands accent het woord tot me richtte. Ik vertelde haar wat er haperde en toen begon ze me daar af te lopen. Je leven zo niet!  Dat het probleem vermoedelijk door de aansluitingen of de bekabeling veroorzaakt werd en of ik die even wilde nakijken voor ze een technicus op me afstuurde, want als er wat aan mijn voorzieningen haperde, konden de kosten daarvan hoog oplopen en veel vijven en nog meer zessen en tralala en reldeldel.

Ze was gewoon niet te stuiten. Het kon haast niet anders of ze hoorde zichzelf bijzonder graag praten, want ze sloeg door als een blinde vink en ik was een drenkeling in haar woordenstroom, tot ik haar op kordate wijze onderbrak en haar nogal snibbig terechtwees:
─”En nu moet u even ophouden met lullepotten en misschien ook even naar mij luisteren. Het ligt hoegenaamd niet aan mijn aansluitingen of bekabelingen, want mijn buurman die vijftig meter bij me vandaan woont, worstelt met krek hetzelfde probleem. Wat u vertelt, is je reinste nonsens.”
─”Als u mij beledigt, zal ik de verbinding verbreken”, dreigde ze.
Ze was nog gauw op haar teentjes getrapt ook.
─”Dat zal niet nodig zijn, want hier en nu beëindig ik dit gesprek”, slikte ik mijn woede in en ik belde af.

Een uur later konden mijn buurman en ik weer ongestoord televisiekijken, zonder dat we aansluitingen of bekabelingen hadden aangeraakt.

Ondertussen ben ik al wat gekalmeerd, maar ik rook nog na.

Pietje-precies

Sprokkels

Ik ben klant bij Telenet voor internet, vaste telefonie, digitale televisie en mobiele diensten. Dat is een hele verzameling snufjes en het zal dan ook niemand verbazen dat er af en toe eens iets in de soep draait. Dat was bij mij het geval en ik diende een beroep te doen op een van hun techneuten om alles weer in zijn fatsoen te brengen. Volgens de afspraak mocht ik hem vanmorgen tussen 8 en 13 uur verwachten.

Rond de klok van negen kreeg ik een sms-berichtje van Telenet: De tussenkomst van de technicus zal vermoedelijk om 11.27 uur plaatsvinden. Dat vond ik kwant van dat bedrijf. Ieder normaal mens zou in voorkomend geval van 11.30 uur gewagen, maar Telenet ging kennelijk secuurder te werk.

De tussenkomst vond plaats om 10 uur, 48 minuten en 28 seconden. Foei, Telenet! Van stiptheid hebben jullie blijkbaar geen kaas gegeten. Ik ben daaromtrent zeer mistevreden.

Moeilijkdoenerij

Laagvlieger

Het is weer van dattum. Iedere keer als ik me genoodzaakt zie om een beroep op de klantendienst van Telenet te doen, slagen die lui erin om heel mijn dag naar de kloten te helpen. Dat is geen klantendienst meer; dat is een voortdurende bron van ergernis.

In de eerste plaats duurt het telkens een eeuwigheid voor je iemand aan de lijn krijgt. Aangezien alles over een betalend nummer verloopt, kan de prijs van het muziekje ─ noem het voor mijn part pokkeherrie ─ dat je in afwachting te horen krijgt een behoorlijk dure aangelegenheid worden. Na ettelijke minuten doemt er dan meestal een uitermate dom persoon in je oor op, die vaak een vreemdsoortig accent door het Nederlands roert, probeert om jou van alles de schuld te geven, duidelijk laat blijken dat zij of hij er geen jota van snapt en vervolgens zo’n hoop nonsens uitkraamt, dat ik me ten prooi aan wanhoop danig opwind en soms zelfs afhaak.

Vanaf deze maand moet ik opnieuw en nog maar eens meer betalen voor mijn aansluiting. Ik voel me steeds minder geneigd om dat te doen.

Humo, Telenet en consorten

Humeurpijn

Ik was net bij de krantenboer en heb daar ontdekt dat het weekblad Humo opnieuw en nog maar eens op nogal stiekeme wijze zijn prijs met twintig cent verhoogd heeft en nu € 3,50 kost. Twintig cent, het lijkt een peulschil, maar omgerekend naar onze vroegere munt is dat toch acht frank en dat klinkt al minder futiel. En maar klagen dat ze steeds minder boekjes aan de man/vrouw vermogen te brengen. Wel, ik heb vandaag mijn laatste Humo gekocht, want eigenlijk gebruik ik die toch enkel om de televisieprogramma’s te raadplegen, die ze de laatste tijd trouwens zeer onvolledig en gelardeerd met talloze onjuistheden weergeven. Ik zal voortaan een boekje met blote madammen kopen. Nee, niet voor de interessante reportages, maar voor de prentjes.

Net als duizenden anderen heb ik van Telenet een bericht gekregen dat ik vanaf half januari ongeveer drie euro meer zal moeten betalen voor de diensten die ze mij verstrekken, te weten internet, kabel, digitale televisie en het gebruik van een digicorder. Ik betaal ondertussen al meer dan zeventig euro per maand voor die snuisterijen en dat vind ik eerlijk gezegd enigszins overdreven, vooral ook …

… omdat ik gisterenmiddag naar het televisiejournaal zat te kijken en de uitzending herhaaldelijk gedurende ettelijke minuten onderbroken werd omdat ze, luidens een mededeling op het scherm, de software aan het bijwerken waren. Kunnen ze daarvoor geen geschikter moment uitkiezen, zoals bijvoorbeeld het holst van de nacht?

… omdat ik onlangs een beroep diende te doen op hun helpdesk wegens een akkefietje met een van mijn mailadressen. Voor dergelijke interpellaties moet je nog steeds een betalend telefoonnummer gebruiken en je hebt al een paar minuten nodig om de keuzelijst te doorlopen, waarna ze je met een muziekje opzadelen, dat ze doorspekken met de mededeling dat alle medewerkers bezet zijn. Het duurde zeker vijf minuten voor ik een dame of een juffrouw aan de lijn kreeg. Ik durf niet te beweren dat ze met een spraakgebrek worstelde, maar ze had of een vervaarlijk accent, of ze sprak een nogal ondoordringbaar dialect. Ik had in alle geval de grootste moeite met de variant van het Nederlands waarin ze zich onverstaanbaar maakte. Bovendien werd ze nauwelijks gehinderd door enige kennis van zaken. Na veel vijven en zessen was mijn probleem natuurlijk opnieuw en nog maar eens niet de schuld van Telenet en mocht ik beschikken. Daar stond ik dan met mijn goeie gedrag. Ik was aan gesprekskosten ongeveer zeven euro armer en nog even wijs als voorheen. Volgens mij is het buitengewoon moeilijk, om niet te zeggen onmogelijk om Telenet op een fout te betrappen. Perfectie mag dan misschien niet van deze wereld zijn, maar zij benaderen die toch heel dicht.

Kattebelletjes

Sprokkels

─ Ik vraag me af waarom alles wat je na het tandenpoetsen in je voerklep stouwt zo’n gore smaak heeft.

─ mafaldaIk las dat een aantal originele tekeningen van Suske en Wiske geveild zijn en een slordige € 50 000 opgebracht hebben. Nu ben ik eigenaar van enkele originele tekeningen van het in alle Spaanssprekende landen immens populaire stripheldinnetje Mafalda, van de hand van de Argentijnse schrijver en tekenaar Joaquín Salvador Lavado, beter bekend als Quino. Ik ben heus niet van plan om die te slijten, maar uit nieuwsgierigheid zou ik toch graag eens weten wat die waard zijn.

─ Ik ben vannacht twee keer ontwaakt. De eerste keer stond de digitale klok naast mijn bed op 3.33 en de tweede keer op 4.44. Zeg nu zelf: dat is toch mooi gemikt.

─ Ik heb digitale televisie van Telenet. Bij die digitale televisie hoort een digicorder en bij mij is dat sinds enkele maanden het nieuwste model. Bij dat nieuwste model digicorder hoort een slankgegorde afstandsbediening. Bij mij verslindt dat slankgegorde ding batterijtjes met ongehoorde vraatzucht: twee stuks om de twee weken. Als jullie weten wat batterijen tegenwoordig kosten en er begrip voor kunnen opbrengen dat ik de neiging heb om op de kleintjes te passen, zal het jullie duidelijk zijn dat ik langzamerhand goed balen krijg van deze schrokop.

─ Ik zag beelden van hoe een vliegtuig verleden week in het Russische Kazan letterlijk uit de lucht viel en ontplofte. Het betrof een Boeing 737 en ik herinnerde me dat ik ooit aan boord van zo’n vliegtuigtype iets merkwaardigs heb meegemaakt. Ik vloog op een avond van Zürich in Zwitserland ─ waar ik mijn zwart geld in een bank had ondergebracht, maar hou dat een beetje stil ─ naar Brussel en … nee, we maakten geen aanstalten om neer te storten, maar ik was wel de enige passagier in dat vliegtuig. Een uur lang was ik een tycoon in een privéjet met zes bemanningsleden.

─ Wie in Nederland een bijstandsuitkering krijgt, dient daar voortaan een tegenprestatie voor te leveren. Dat vind ik nu eens een verstandige maatregel zie en feitelijk de logica zelve. Ik pleit ervoor dat men dit ook in België invoert, met onmiddellijke ingang.

Een tevreden klant telt voor twee

Formidastisch

Toen ik jullie gisteren verliet, zat ik op de bank ─ al is zitten wellicht niet het juiste werkwoord voor de plastische pose die ik aangenomen had ─ naar een nagelbijtende film op de televisie te kijken. Opeens weerklonk er onheilszwangere muziek, die mijn rug behuiverde. Ik werd er helemaal kil van. Er was kennelijk wat op til. Uitgerekend op het moment dat iets of iemand ─ een monsterlijk wezen of een criminele psychopaat ─ uit een kast sprong, werd het me zwart voor de ogen. Het beeld viel namelijk uit en dat bracht zo’n totale ontnuchtering teweeg, dat ik even naar adem moest happen.

Mijn digicorder bleek het begeven te hebben, dus telefoneerde ik de daaropvolgende ochtend met het bedrijf dat mij zowel internet als digitale televisie bezorgt. Ach, als het dat maar was. Ik diende gewoon het kapotte toestel los te koppelen en het naar een van hun winkelpunten te brengen, waar men het zou nakijken en omruilen indien nodig. Ik verkondigde nogal laconiek dat ik, als eigenaar van een gebroken onderdaan, me niet bepaald op zo’n uitstapje verheugde. Ik bleef maar een beroep doen op de hulp van de schaarse mensen die me omringden. Tot mijn verbazing bleek men begrip te kunnen opbrengen voor mijn toestand. Bij hoge uitzondering zou men een technicus sturen, om gratis en voor niks de omwisseling uit te voeren.

Hetgeen binnen de kortste keren geschiedde. Er kwam een vriendelijke man langs, die gezwind een digicorder van het allernieuwste type bij me installeerde. Normaliter dient men voor zo’n toestel een toeslag van € 35 te betalen, maar ook dat hoefde ik niet te doen. Voor een vaste klant van ettelijke jaren, die iedere maand toch bijna € 70 aan ze overdraagt, wilden ze wel eens wat terugdoen. Tja, voor mij niet gelaten natuurlijk!

Ja, ik ben best wel tevreden over Telenet. Als het goed is, zeg ik het ook.