Na het middagnieuws liet ik uit luiheid na mijn televisietoestel te dimmen en de mond te snoeren. Ik zat wat te mijmeren over de dingen des levens. Op het ruitje ontvouwde zich ondertussen een programma dat eveneens — het toeval! — over de dingen des levens handelde.
Daar verscheen opeens Josefine: een schat van een vrouw van middelbare leeftijd. Ze wandelde gemoedelijk door een dreef die ik er heel romantisch vond uitzien en ze had een hondje aan de lijn: een Jack Russell terriër, waarvan de naam me helaas ontgaan is. Laten we hem voor het gemak Jack noemen. Nou moe, dat was me d’r eentje!
Josefine zou die middag al voor de honderd zestigste keer aan een hondendressuurwedstrijd deelnemen en ze was op weg naar een terrein, waar ze Jack nog wat kon bijspijkeren alvorens ze zich met hem in het strijdperk waagde. Dat was nodig, want hij bakte er eigenlijk niks van. Dollen en stoeien, ja, dat wel, maar gehoorzamen?!
Het palmares dat Josefine en Jack na honderdzestig wedstrijden konden voorleggen, liet zoveel te wensen over dat ze nog steeds tot de categorie van de beginnelingen behoorden. In weerwil van die laagste klasse, eindigden ze toch nog steevast op de laatste, een zeldzame keer op de voorlaatste plaats. Toch gaven ze de moed niet op. Josefine had een doel en tevens de ambitie om dat te bereiken: ze wilde dolgraag een keertje in de eerste tien terechtkomen.
De training verliep tamelijk vlot en vervolgens nam de camera ons mee naar de wedstrijd van die middag. Jack bracht er nog maar eens niets van terecht. Hij buitelde het bos in met het voorwerp dat hij moest apporteren en we zagen hem een hele tijd niet terug. Hij speelde verstoppertje in de koker waar hij doorheen moest kruipen, hij zat als hij moest liggen, lag als hij moest zitten en bleef onverstoord geurvlagjes planten. Hij piste daar de hele boel plat. Het was me een raadsel waar hij het bleef halen en Josefine, die het allemaal met lede ogen zag gebeuren, vroeg zich dat ook af.
Ze eindigden nog maar eens op de laatste plaats, maar toch was Josefine tevreden, want ze vond dat ze nog tamelijk veel punten gehaald hadden.
Samen liepen ze naar huis door de romantische dreef. Jack had zich die middag rot geamuseerd en bovendien had hij de beste bazin die men zich kon dromen, want niettegenstaande alles bleef ze hem heel erg gaarne zien en respecteren.
En zo’n onbenullig tafereel onthoud ik dan de rest van mijn leven.
