Het is een dag om op te schieten. Het is zo’n dag waarop ik als een laodiceeër ontwaak en meteen besluit om niet te zwemmen, maar gewoon mee te drijven. Het leven heeft een verkeerde toets aangeslagen en daardoor lijken alle gegevens uit mijn hersens gewist.
Ik ben nochtans eigenaar van een lankmoedig humeur. ’s Morgens, na het opstaan en het koffiedrinken, maakt zich doorgaans een tevreden stemming van me meester, zodat ik in staat ben mezelf te verdragen. Natuurlijk heb ik net als iedereen van die buien, die me naar goede, dan wel kwade geluimdheid doen overhellen en meestal zeer tijdelijk van aard zijn. Ik kan door een gebeurtenis in opgewektheid losbarsten, maar een onnozel voorvalletje vermag net zo goed aanleiding te geven tot ergernis en zelfs woede. Dergelijke kuren en grillen steken op en gaan weer liggen. Ze berimpelen heel even mijn dag, waarna alles weer op zijn gebruikelijke plooi komt.
Gisteren viel ik opeens ten prooi aan grote lusteloosheid. Ik liet me niet kennen en probeerde wat te schrijven, maar de leegte die in mijn hoofd heerste kwam ook op het papier terecht, waar zich geen letter vertoonde. Ik bracht de rest van dag in onaangenaam nietsdoen door en ben tegen mijn gewoonte in vroeg naar bed gegaan. Het heeft niet mogen baten. Vandaag voel ik me nog steeds suf en apathisch. Ik keutel al de hele morgen als een kip zonder kop door mijn woning, want ik kan mijn draai niet vinden. Het schrijven wil niet vlotten, het vertalen evenmin … het is kennelijk allemaal niet aan mij besteed. Het overkomt me wel vaker. Soms val ik op onverklaarbare wijze ten prooi aan bodemloze somberheid en daar helpt geen lievemoederen aan. Ik moet het gewoon uitzitten, geduld oefenen en ondertussen even luisteren naar het Romanze:Larghetto uit het eerste pianoconcerto van Chopin. Die muziek is me op het lijf geschreven. Ik hoor daar van alles in: de melancholie van nauwelijks verwerkt leed, het verlangen naar tederheid, de speelsheid van de liefde, de felle uithalen van de passie, het wiegen van de zee … het hele leven … en waarschijnlijk ook de dood …
Het is zondag. Misschien moet ik straks eens bellen met iemand die ik echt graag mag. We kunnen samen wat gaan eten in een knus restaurant aan de rand van de zee en daarna … Ja, zullen we dat maar eens gaan doen dan?
