We zitten (liggen, hangen, staan etc.) volop in de hondsdagen ─ de warmste, indien al niet de heetste dagen van het jaar tussen 19 juli en 18 augustus ─ al valt daar in Belgenland en de belendende percelen vooralsnog bitter weinig van te merken. Ik had het plan opgevat om gisteren samen met mijn spitsbroeder, Reinhold, een uitstap te maken, maar het was zulk bedremmeld weer dat we besloten thuis te blijven.
We keken naar het middagjournaal en zagen dramatische beelden van bosbranden in het diepste zuiden van Frankrijk, meer bepaald in het departement Var. Kampeerders waren ijlings op de vlucht gegaan, om achteraf te ontdekken dat hun hele hebben en houden aan de vlammen ten prooi gevallen was. Ze zaten compleet uit het veld geslagen op een bank in de zon en aanschouwden de ravage met lede ogen.
“Ze hebben er wel mooi weer bij”, stelde Reinhold flegmatiek vast.
Ik beleefde daar monumentaal veel plezier aan. Het scheelde niet veel of men moest me reanimeren.
