Vandaag, 2 februari, vieren ze Groundhog Day in de Verenigde Staten en Canada. Men wacht af wat er in Pennsylvania, en meer bepaald in het stadje Punxsutawney — ja, zeg het eens na zonder dat je tong kadul slaat — zal gebeuren.
Ieder jaar verzamelen zich duizenden toeschouwers op Gobbler’s Knob: een bebost heuveltje aan de rand van de stad. Daar immers woont Phil in een elektrisch verwarmd hol. Phil is een groundhog, hetgeen wij een marmot noemen en geleerde luiden een Marmota monax. Bij zonsopgang ─ om 7.20 uur lokale tijd en 13.20 uur bij ons ─ wordt Phil brutaal uit zijn winterslaap gerukt, omdat een vertegenwoordiger van het in galakleding uitgedoste feestcomité hem ten aanschouwen van alle aanwezigen en tientallen televisiecamera’s tevoorschijn sleurt. Phil kan immers voorspellen hoelang de winter nog zal aanslepen. If the groundhog sees his shadow, we will have six more weeks of winter.
Met andere woorden: als de zon zich vandaag bij het opgaan ook werkelijk vertoont in Punxsutawney en zich niet achter wolken of mist verschuilt, zal Phil zijn schaduw zien en blijft de winter nog zes weken duren. Dat is pas wereldschokkend nieuws. De spanning is dan ook te snijden in de U.S.A.
En vanavond zal ik naar aloud lichtmisgebruik pannenkoeken bakken. Dat hoort men volgens de volksoverlevering op 2 februari te doen, om het hele jaar door rijk en gelukkig te zijn. Ik wil de folklore levendig houden, vooral als het me iets opbrengt, maar ik heb nog steeds moeite met die tussen-n in pannenkoeken. Het lijkt nergens op en het klinkt ook niet lekker.
