Ik was van plan om me een nieuw tuinameublement aan te schaffen, maar ik kwam thuis met … een hangmat! Hoe raden jullie het zo? Glunderend toonde ik het geval aan mijn tijdelijke huisgenoot: Vicente. Voor zijn achttiende verjaardag heeft hij van zijn ouwelui een reis naar Europa cadeau gekregen. Enkele dagen geleden is hij de Argentijnse pampa ontstegen, om vervolgens te mijnent neer te strijken, want mijn kazemat is zijn uitvalsbasis voor allerlei veroveringstochten.
─”¿Estás chiflado?” riep hij onder het verstrekken van een vettige grijns. “Eso no puede acabar bien.”
Ik heb eigenlijk geen zin om hem te vertalen, maar ik kan niet verwachten dat jullie allemaal het castellano machtig zijn, dus zal ik van mijn hart geen moordkuil maken. Hij zei:
─”Heb jij nu helemaal de hommel in het hoofd? Dit kan nooit goed aflopen.”
Hoewel hij nog maar een paar dagen in mijn gezelschap vertoeft, weet hij al verbazend goed wat voor vlees hij in de kuip heeft.
In de doos trof ik een groot aantal witgelakte buizen aan. Als men die met kennis van zaken samenvoegde, resulteerde dat in een statief, waaraan men de mat kon ophangen. Dat vond ik natuurlijk niet stoer genoeg, dus ging ik op zoek naar twee geschikte bomen. Drie kwartier later was het ding klaar om mijn lichaam in ontvangst te nemen. Vicente hield zich op een veilige afstand. Hij zat op het terras en veinsde te lezen, maar ik kon me niet van de indruk ontdoen dat hij me tersluiks gadesloeg.
Hoewel ik de hangmat met grote omzichtigheid benaderde, gooide die me gelijk op het gras. Ik krabbelde overeind en spiedde schichtig naar het terras, waar Vicente nog steeds zat te lezen, maar zijn rode kop verried dat hij zich kostelijk amuseerde en zelfs achter adem raakte. Aangezien zijn lectuur een toeristische folder betrof, kan ik bezwaarlijk aannemen dat de inhoud ervan hem zoveel plezier verschafte. Ik liet me echter niet kennen en waagde me aan een tweede poging, die ook weer op een mislukking uitliep.
Vicente kon het niet langer aanzien en kwam een demonstratie geven. De clou bestaat hem daarin, om eerst in het midden van de hangmat neer te zitten en vervolgens met enkele ingenieuze wentelingen alle ledematen aan boord te hijsen. Het is me gelukt.
Ik heb evenwel nog niet veel tijd in mijn hangmat doorgebracht, want ik word er lek gestoken door muggen en ander vliegend gespuis. Nu zag ik gisteravond toevallig een sandalenfilm, waarin notabele ingezetenen van het oude Egypte zich lieten bijstaan door atletische slaven en wulpse slavinnen, die met grote waaiers voor koelte zorgden en insecten verdreven.
Ik ben vanmorgen dus even naar de slavenmarkt toe.
