We zijn maandag vandaag en waar ik woon, is dat de dag waarop men het huisvuil ophaalt. Ik heb veel respect voor de mensen die ons van deze overtolligheden verlossen. Je moet het maar doen: in weer en wind met zware lasten achter die vrachtwagen aanhollen … ik zie het een vetbetaalde en over het paard getilde beroepsvoetballer niet waarmaken. Uit mijn mond zal je ook niets dan lof voor vuilnisophalers horen.
Waar ik veel minder over te spreken ben, zijn de zakken die men ons voor het verzamelen van dat afval ter beschikking stelt. Zeggen dat die van een bedroevende kwaliteit zijn, is de waarheid geweld aandoen, want ze zijn van ronduit slechte kwaliteit. “Stief slichte marchandise” zeggen we in het West-Vlaams. Je moet die van een rol losscheuren en als je even te onbeheerst rukt, haal je gelijk de hele bovenrand eraf, zodat je het ding naderhand met een touw zult moeten dichtknopen.
Zo’n zak mag maximum 15 kg wegen als men die aanbiedt. Daar kan ik inkomen. Vuilnismannen zijn geen gewichtheffers en ik zal de laatste zijn die verwacht dat ze zich een breuk tillen, maar zelfs als men zich nauwgezet aan die limiet houdt, loop je een geredelijke kans dat het geval tijdens het transport naar de openbare weg barst en de inhoud ervan op de vloer, het terras, de tuin of de straat terechtkomt. Dat schiet lekker op!
Ik heb drie gezonde poezen en die verbruiken op hun gemak 40 kg kattengrit per week. Voeg daarbij wat ik weggooi en je krijgt minimum vier zakken als uitkomst. Zo’n kwartet kost me iedere week € 10. Maar goed, ik ben het ermee eens dat de vervuiler moet betalen, al verbaast het mij niet dat het achterlaten van zwerfvuil zulke onrustbarende vormen aanneemt. En zeg nu zelf: voor die prijs kunnen ze me toch zeker zakken van betere kwaliteit aanbieden?
Hoewel het nog steeds pijpenstelen en nu en dan zelfs oude wijven regent, ga ik nu toch eerst de rommel opruimen die vanmorgen uit een opensplijtende zak op mijn oprijlaan is terechtgekomen.
