Vanmorgen rond een uur of zeven kreeg ik trek in roerei met lekker krokant spek. Terwijl de vleesblokjes in de pan sudderden en neuzenvreugd verspreidden, verrichtte ik hier en daar wat kleine bezigheden. Toen ik in de keuken terugkeerde, kon ik niet weerstaan aan de verleiding om even te proeven. Ik viel als het ware ten prooi aan een … eh … brandend verlangen en bracht twee brokjes spek naar mijn mond, maar vergat dat de vork die ik daarvoor gebruikte minutenlang in de pan met het hete vet had vertoefd. Aldus ontfermde mijn voederklep zich over een gloeiend stuk metaal, dat een spoor van vernieling over mijn tong en lippen trok en aanleiding gaf tot een kaakbeenontwrichtende gil.
Wie zijn gat brandt, moet op de blaren zitten, maar de Nederlandse taal maakt nergens melding van wat je met een bladderend smoel moet aanvangen.
Ik ontdekte even later dat vandaag vrijdag de dertiende is. Vandaar allicht. Ik wil niemand van jullie met paraskavedekatriafobie ─ hoe krijgt een mens het uit zijn strot? ─ of angst voor vrijdag de dertiende opzadelen, maar we kunnen misschien toch maar beter even uit onze doppen kijken. Nu ja, jullie alleszins. Mijn kalf is helaas al verdronken.
