Baby’s huilden, honden blaften, katten vlogen de gordijnen in, vogels tuimelden uit hun nesten … paarden sloegen op hol, galoppeerden de snelweg op en zaaiden daar dood en onheil. Voor een meisje van twintig waren de eerste minuten van 2012 tevens de laatste van haar leven. Ze is met haar auto tegen zo’n in paniek verkerend paard opgebotst en heeft dat met de dood bekocht. Haar twee metgezellen raakten ernstig gewond. Ook het paard stierf ter plekke.
En dat allemaal omdat sommigen het nieuwe jaar met het afsteken van vuurwerk willen inluiden, alsof er geen andere manieren bestaan om uiting te geven aan de in hoge mate relatieve vreugde die zo’n overgang met zich meebrengt. Ik kan het hebben, daar niet van, maar voor mij hoeft die herrie in het holst van de nacht niet echt.
Op zoek naar rust en stilte vluchtte ik enkele jaren geleden met mijn hele hebben en houden het bos in. Mijn dichtste buren ─ ze leven! ze ademen! ─ wonen ruim driehonderd meter bij me vandaan en vroegen zich tijdens de oudejaarsnacht wellicht af: “Wat zullen we eens gaan doen ter vermaak?” Ze hebben het bestaan om me een vol uur met allerhande geknal te ergeren. Gauw is dood en langzaam leeft nog. Luttele seconden na twaalven schoten ze hun eerste gillende keukenmeid de lucht in, waarna er ongeveer om de minuut een nieuwe ontploffing volgde, tot ze iets na enen wellicht door hun voorraad heen waren, het eindelijk stil werd en er mij niets meer restte dan de weinig historische woorden “zo dat hebben we ook weer gehad” uit te spreken.
Ja zeg, maak het een beetje! Van mij hoeven ze dat uur werk in vuurwerk echt niet letterlijk op te vatten.
