Zoals ik hier al eerder mededeelde, heb ik op mijn terras een nogal kitscherig gevaarte neergepoot, dat ik iedere ochtend van water en strooivoer voor vogels voorzien.
Nu zijn vogels niet echt ‘propere’ eters en er komt derhalve nogal wat graan op de terrastegels terecht. Dat lijkt aanlokkelijk te zijn voor vieze naaktslakken. Die zijn overigens veel sneller dan men van slakken zou verwachten. Eerst zijn ze er niet en plots zijn ze er wel.
Ik heb niets tegen die wezentjes, maar ik ben ze liever kwijt dan rijk. Daarom lanceer ik ze steevast, met behulp van een vuilnisblik en niet bepaald op omzichtige wijze, de wijde ruimte van het gazon in, waar ze wellicht eerlang onder een grasmaaier zullen belanden en sneuvelen.
O, wat ben ik toch een wreed schepsel. Ik mag mezelf graag een dierenvriend noemen, maar eigenlijk ben ik daar een aanfluiting van.
