Van een omelet kan je geen ei maken

Ik was nog meer dan tweehonderd meter van het meisje verwijderd toen ze me opmerkte en begon te schreeuwen alsof ze in een mes hing:
“Ik verkoop eieren!”

Ze zal een jaar of acht geweest zijn en ze bevond zich bij de monding van een met bomen afgelijnde dreef, die naar een hoeve voerde. Daar had ze een primitief toonbankje geïnstalleerd en daarop haar koopwaar uitgestald.
“Wilt ge eitjes kopen, meneer?” vroeg ze bijna smekend toen ik haar passeerde. Ik kneep de remmen dicht en hield bijgevolg halt. “Ze zijn heel vers en ze komen uit sjarelkippen”, vervolgde ze.
Ik onderdrukte de glimlach die de gemassacreerde scharrelkippen op mijn gezicht wilden borstelen en vroeg:
“Wat kosten ze?”
“Vijfentwintig cent per stuk”, vernam ik. “Twintig cent als je ze allemaal neemt.”
Ze had er wel dertig.
“Ik mag van de dokter niet veel eieren eten”, verklapte ik. “Da’s niet goed voor mijn closetrol.” De nochtans leuke woordspeling ging bij dat jonge wicht natuurlijk compleet de mist in. “Geef er me tien!” zei ik.

Ze begon onverwijld een eierdoos te vullen, maar door de onhandigheid waarmee ze dat deed, zakte plots het toonbankje door zijn poten en haar hele handeltje belandde met een nogal pletsend geluid op de grond. Nu zijn eieren niet echt geschikt om dergelijke brutaliteiten te overleven en ze waren dus met vele die sneuvelden.

Het meisje zette het op een hartverscheurend huilen en ik probeerde haar te troosten, maar ik ben daar absoluut niet goed in. Gelukkig kwam toen haar moeder, die blijkbaar tersluiks een oogje in het zeil hield, aangelopen.

We konden zeven ongeschonden sjareleieren uit de brand slepen en ik heb het verkoopstertje daarvoor vijf euro gegeven, als deelname in de kosten.

Mens toch!

The Author