Men sleepte me mee naar de vermaarde Marché de Noël van Lille in Frankrijk. Rijsel dus. Dat is net over de grens en derhalve niet het soort reis waarvoor vaccinaties verplicht zijn, maar zoals jullie uit het door mij gekozen werkwoord ─ meeslepen ─ kunnen afleiden, liet ik me niet echt van harte op … eh … sleeptouw nemen. Ik hou niet van feestgedruis in jolig groepsverband en ik heb een gloeiende siroophekel aan het flikkerende gedoe rond kerstmis, gemarineerd in dat opgeklopte sfeertje van mensen van goede wil. Maar goed, ieder zijn meug, zei de boer, en hij at paardenvijgen.
We lanterfantten ons het lazarus tussen de koopziende klatjes en kraampjes, maar toen raakte de pit er toch wat uit bij de dames van het gezelschap en we weken met zijn allen uit naar een restaurant. Het was daar dat ik plots achterlast kreeg en me ijlings diende te verwijderen. In de piesemopsantee stond ik even later oog in oog met hetgeen wij een Frans toilet noemen, maar in Frankrijk om onnaspeurbare redenen une chiotte turque heet.
Hoewel het leven me al herhaaldelijk met zo’n hurkcloset confronteerde, heb ik nog steeds niet kunnen achterhalen hoe men zo’n toestel eigenlijk dient te gebruiken. Ik vermoed dat men beter zijn pantalon en slip kan uittrekken, maar omdat broekspijpen vandaag de dag vrij nauw zijn, houdt dat in dat men zich ook van zijn schoenen moet ontdoen. Dus niet. Je ontbloot bijgevolg enkel de kont om boven dat gat neer te hurken, maar dan moet je toch verdraaid goed uitkijken dat het pakketje dat je aflevert wel degelijk in die opening tuimelt en zich niet op listige wijze in je tot kniehoogte afgestroopte kledingstukken nestelt, zodat … Tja, ik hoef er waarschijnlijk geen tekeningetje bij te maken.
Ik bracht het deponeren tot een goed einde en drukte tevreden op de knop, waarmee ik het spoelmechanisme in werking stelde. Grote hemel, hel en vagevuur! Het was alsof er een minitsunami door dat kamertje golfde. Toen ik een aantal minuten later door de gelagkamer naar mijn plaats schreed, sopten mijn voeten in doorweekte sokken en dito schoenen, die met de piepgeluiden van een grieperig knaagdiertje de aandacht trokken. Wie naar ze keek en zag hoe de natte zomen van mijn pantalon rond mijn benen flapperden, begreep meteen wat er gebeurd was en zat daar meesmuilend van te genieten.
Schiet mij maar in de kerstboom!
