Ik was op bezoek bij vrienden en daar zat ik in een vleesetende fauteuil van een blonde rakker te genieten … eh … ik bedoel vanzelfsprekend een pilsje. Een mens moet vandaag de dag danig op zijn woorden letten.
De televisie stond aan en vertoonde uitslovers die harder liepen en hoger of verder sprongen dan nodig was. Sommigen noemen dat atletiek. We besteedden net zoveel aandacht aan het scherm als aan het ruitje van een wasmachine waarachter een bonte was draait, want we voerden een heel interessant gesprek. We hadden het namelijk over magere melk, waarvan mijn vriend vond dat het water was waar men eventjes een uier overheen gezwaaid had. Ik was nog bezig een lach te verstrekken toen de vrouw des huizes plots overeind schoot en ijlings de kamer verliet, krijsend dat haar was nog buiten aan de lijn hing.
Op de televisie was het plots zeer doeltreffend beginnen regenen. We kregen de tijd niet om haar te vertellen dat het sportstadion in kwestie zich in een ver buitenland uitstrekte en dat we er bij ons nog steeds mooi weer bij hadden, maar dat ondervond ze aan den lijve, want niet veel later keerde ze terug met de ietwat laconieke mededeling dat de zon nog volop scheen en dat een mens op den duur helemaal de kluts zou kwijtraken.
