Het pad was gereserveerd voor fietsers en voetgangers. Ik fietste. Zij voetgangde … eh … wandelde aan de linkerkant van de weg en hield een hond aan de lijn: een Mechelse herder van het mannelijke geslacht. Ik haalde haar in. Op het moment dat ik haar passeerde, sprong dat beest grommend en met blikkerende tanden naar me toe. Ik kon hem net ontwijken, maar voelde toch zijn muil tegen mijn broekspijp schuren. Uit veiligheidsoverwegingen reed ik nog een tiental meter verder en hield toen halt.
─ “U moet die hond korter aangelijnd houden”, zei ik.
─ “’t Is gie die moe bell’n oj me verbiestikt”, antwoordde ze hautain. (Jij bent het die moet bellen als je me inhaalt).
─ “Ik moet helemaal niks”, schuddekopte ik.
─ “Het staat in de wet”, verkondigde ze.
─ “Dan is dat toch zeker een wet die u zelf bedacht heeft”, veronderstelde ik.
─ “Ik ken de wet,” beweerde ze, “want ik ben bij de politie.”
─ “Is dat zo?” was ik niet bepaald onder de indruk. “Dan weet u vast ook dat uw hond geen mensen mag aanvallen.”
─ “Ik ben hem aan het opleiden om terroristen te bestrijden”, fantaseerde ze er lustig op los. “Dat gaat altijd met enige agressiviteit gepaard.”
─ “U bent alleszins van uw eerste leugen niet gebarsten en voor uw tweede niet opgehangen”, snoof ik.
─ “Dat is smaad aan de politie!” riep ze. “Je zult volgende week wel een brief krijgen om op het bureau te verschijnen.”
─ “Zal ik u dan maar mijn naam en adres geven?” vroeg ik.
─ “Ik weet wel wie je bent”, gaf ze blijk van helderziendheid, want ik was dertig kilometer van huis.
Het moest niet nog gekker worden. Ik besloot geen woorden meer aan dat compleet geschuffelde mens te verspillen en fietste verder, maar ik was nauwelijks vijftig meter bij haar vandaan, of ik hoorde luid geschreeuw. De hond had een andere fietser aangevallen en dit keer had hij wel toegehapt: een vrouw van een jaar of vijftig lag op pad en bloedde hevig uit een gapende beenwonde. Ik heb de hulpdiensten gebeld: een ambulance en … de echte politie.
Het bleek de hiernaast afgebeelde rugzak van een deugdelijk merk te zijn. Ik nam die mee naar huis en inspecteerde daar de inhoud, teneinde te achterhalen wie de rechtmatige eigenaar ervan was. Ik ontdekte achtereenvolgens:
In de supermarkt was ik er getuige van hoe iemand ─ een man van een jaar of dertig ─ een USB-stick van het rek haakte. Hij deponeerde de blister echter niet in zijn boodschappenwagentje, maar liet die handig onder zijn kleren verdwijnen. Ik ontpopte me ras tot een volleerd detective en begon die persoon zowel te schaduwen als op onopvallende wijze in de gaten te houden. En ja hoor! Ik zag hem warempel ook nog een set batterijen wegtoveren en een flacon met een lekker en derhalve duur luchtje ontvreemden. 
Als ik ’s avonds zwaar getafeld heb, kan ik er donder op zeggen dat ongenode wezens mijn dromen zullen bevolken. Dat was onlangs ook het geval en die nacht heb ik zowaar in arren moede iemand van het leven beroofd. Er leek geen haan naar te kraaien.
De man is niet alleen een sympathieke guit en een olijk stuk vlees, maar ook wat in het spitsvondige en schalkse Vlaams een zwaantje heet en in algemener en dus saaier Nederlands een motoragent. Ik geef toe dat dit een uiterst zeldzame combinatie is. Wetsdienaren zijn vaak eersteklas droogstoppels en doorgaans asociale stukken chagrijn. Hij niet. Hij is een grappige en onvoorspelbare vent, die graag voor pias speelt en veroordeeld is tot levenslange kwajongenschap.
Lezend dat men in Mexico een grote cannabisplantage van maar liefst 120 hectare ontdekt en ontmanteld had, keerde ik in mijn gedachte een aantal jaren terug in de tijd, naar een veelbelovende lentemorgen, waarop ik nog jong en boosaardig was …