Al op eenen nacht lag de wereld witgesneeuwd. De sneeuw, de lucht zat er vol van. Omhoog uit den grijzen hemel runselden en wervelden de vlokken als donkere kruimels, krieuwelden daar rond als een muggenzwerm; maar beneden was ’t een spelen en wentelen als van dartele, witte vlinders, zacht, wattige brokken die gruisdikke dooreen draaiden, robbelden op en neer; of in schuinen val van overdweersch wevende draden, grondewaards schoten en daar stil, geruischloos, dood gingen liggen op de dikke, donzige, witte vacht …
Stijn Streuvels
In mijn hoedanigheid van groot boekenliefhebber ben ik nog er niet zo lang geleden in geslaagd om een eerste druk uit 1911 van Het Kerstekind van Stijn Streuvels bij mijn verzameling te voegen. Het eerste zinnetje ervan ─ Al op eenen nacht lag de wereld witgesneeuwd ─ heeft zich ooit in mijn hersens genesteld en is daar blijven wonen, om telkens op te duiken als ik in een witte winterwereld ontwaak. Vanmorgen was dat dus het geval.
Het is alsof ik met mijn hele hebben en houden op een ouderwetse kerstkaart terechtgekomen ben. Met de klaarte dartelde ik naar buiten, om met volle teugen van het schouwspel te genieten. Opeens echter ontdekte ik de voetsporen op de oprijlaan. Toen ik die volgde kwam ik eerst bij mijn voordeur terecht en vervolgens op mijn terras. Vannacht heeft er iemand rond mijn woning gescharreld. Wie? En met welke bedoelingen?
Nee, ik ben er absoluut niet gerust op. Dat krijg je dan als je nodig kluizenaartje wil spelen.
Al op eenen nacht lag den eenzaat in eenen grooten plasch bloed …
Er zijn tijdens de voorbije weken nogal wat inbraken gepleegd in het dorp waar ik hoofdkwartier houd, in die mate zelfs dat men over een plaag spreekt. 
Ik moet dus het huis uit, om de prut en de drab te trotseren, wat ik niet eens erg zou vinden, ware het niet dat ik ook rubberen laarzen zal moeten aantrekken. Er bestaan geen woorden die kunnen beschrijven wat voor een hekel ik aan dergelijk schoeisel heb. Slobber flotsj slobber flotsj. 
Ik kreeg bezoek van mensen die ik best wel graag mag en daarom had ik zowel voor lafenis en versnaperingen als voor gezelligheid gezorgd: romantische tiffanylampen, flakkerende kaarsen, een doorleefd wijntje, noten en kastanjes, bonkjes kaas, paté, peren … Ik speelde zelfs even met de gedachte om het haardvuur aan te leggen. Mijn woonkamer is wel degelijk voorzien van een ouderwetse stookruimte, waarin men een os kan onderbrengen om die te braden als men dat al zou willen, wat bij mij nooit het geval is. Het bijslepen van stronken en blokken is echter een karwei dat me lang niet altijd kan bezielen, om van het schoonmaken achteraf nog te zwijgen, dus besloot ik om die klus uit het verhaal van de avond te schrappen.
Ik ben niet zo goed in het schatten van afstanden, maar ik denk dat mijn dichtste buren in uilenvlucht … eh … in vogelvlucht ongeveer tweehonderd meter bij me vandaan wonen. Ik ken die mensen niet en ik zie ze ook zelden of nooit, want ik zit verscholen in een bos, omsingeld door bomen die weinig doorkijk bieden. Bovendien ben ik nogal op mezelf. Een aantal minder gelukkige ervaringen en ingrijpende incidenten hebben mijn sociale vaardigheden behoorlijk gefnuikt.
Tien maanden later verscheen er echter een zwerfkat in mijn tuin. Ik verstrekte haar voedsel en drank en daar was ze zo mee in haar sas dat ze besloot bij me te blijven. Binnen de kortste keren deed ze me bovendien de inhoud van haar buik cadeau. Ze wierp zes jongens en twee meisjes, waardoor ik opeens de ietwat verbouwereerde eigenaar van negen katten was. Ondertussen zijn haar zonen allemaal gesneuveld op het slagveld van de straat, maar de dochters waren voorzichtiger en gedroegen zich niet als wilde stappers. Hun rauwe, dierlijke lust gaf geen aanleiding tot onbesuisde vermetelheid en pierewaaien. Ze waagden zich nooit in het verkeer, maar ontvingen thuis. Daardoor zijn ze er nog en vieren ze vandaag hun verjaardag. En van ze lang zullen ze leven in de hieperdepiep hoera!
In een zalig vroeger, toen Apple en Blueberry nog vruchten waren, was de scheldmuziek van krekels ook een onlosmakelijk onderdeel van onze zomeravonden. Ondertussen is het echter al een aantal jaren geleden dat ik nog hun gesidder heb waargenomen. Waar zijn die ettertjes? Ik vreesde al dat we hun bestaan onmogelijk gemaakt hadden, maar verleden week is er plots een exemplaar in mijn woonkamer opgedoken. Ik zag hem weliswaar niet, maar ik hoorde hem des te meer. Iedere avond ontstak hij in dat hoogst irritante gesjirp en dan bleef hij me uren de kop gek zeuren. Aangezien hij zich in de schouw boven de haard ophield en die stookplaats als een soort klankkast fungeerde … Ik kreeg het er behoorlijk van op mijn teringtietjes.