Als iemand het me vertelde, zou ik het slechts met moeite kunnen geloven. Ik ben er echter met eigen ogen getuige van geweest. Aangezien ik niet onder de invloed was van krasse vloeistoffen, verdovende substanties of ontgrenzende middelen en er al evenmin pillen in mijn lichaam werkzaam waren, durf ik er een eed op doen en er mijn hand voor in het vuur te steken dat het ook werkelijk gebeurd is.
Vanmorgen werd ik bijna van de sokken gereden door een auto, waarvan alle ruiten dusdanig bevroren waren dat ze geen enkel doorzicht boden. Alleen vooraan had de chauffeur een opening in het ijs gekapt, of veeleer een gat uit het ijs gekrabd, dat hem evenwel tot kokerkijken noopte. Wellicht had hij me daardoor niet gezien. Hij scheerde akelig dicht langs me heen en vervolgde doodgemoedereerd zijn weg, zich onbewust van de bloemlezing vloeken en verwensingen die ik hem nastuurde.
Iets verderop diende hij een voorrangsweg over te steken. Hij hield halt, opende het portier, stapte uit, keek links en rechts om er zich van te vergewissen dat de kust veilig was, dook toen snel zijn auto in, zette het op een rijden … en ramde de fietser die hij kennelijk niet opgemerkt had. Dat bleef gelukkig zonder ernstige gevolgen.
Van zulke mensen krijg ik het behoorlijk op mijn teringtietjes. Daar pleeg ik normaliter geen toegeeflijkheid aan te vergooien.
─”Ze moesten je een prent geven!” dacht ik.
Ik sprak die gedachte evenwel niet uit, om vooral geen golven te maken, ook al voelde ik me daar onbehaaglijk bij. Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij het kokerkijken ook in het dagelijkse leven beoefende. Hij was het soort gast dat je beter niet snijdt op de autoweg.
Weten jullie waarover ik spreek als ik het over een weerhuisje heb? Allicht wel. Dat is zo’n kitscherig sprookjesboekstulpje met een balkonnetje en twee poortjes. Als de weersvooruitzichten gunstig zijn, duikt er uit het ene poortje een vrouwtje op. Is er daarentegen slecht weer op komst, dan gebruikt een mannetje het andere poortje om tevoorschijn te treden. Er is die twee een vreselijk lot beschoren. Nooit zijn ze samen buiten, nimmer vertoeven ze samen binnen. Wat een leven! Als het een beetje meezit, staan ze weleens tegelijk in het deurgat, maar zodra een van hen aanstalten maakt om toenadering te zoeken, zullen de weergoden die poging in de kiem smoren.
─”Japanners zijn rare snuiters”, meende de dame die naast me aan tafel zat. “Ze bemoeien zich met alles en ze houden van onnatuurlijkheid. Ze kunnen geen plant of dier zien, of ze knoeien er met hun perverse handjes aan, tot er softenonachtige misvormingen ontstaan: goudvissen met blazige ogen in wrattenkoppen, het lichaam voorzien van vreemdsoortige schubben, wapperende vinnen en onbruikbare sluierstaarten; bomen die in hun groei gestuit zijn en van hun eerste jaar af zo verminkt worden dat ze na honderd jaar nog in een bloempotje passen …”
