Toen ik aan de tapkast van de dorpskroeg een Spaans telefoongesprek beëindigde, sprak de jongen die naast me zat me aan. Hij vertelde me dat hij Thomas heette en graag de taal van Cervantes wilde leren, waarna hij met de onderstaande anekdote op de proppen kwam.
Tijdens de voorbije zomer was hij met een aantal kameraden op een caféterras in de Brugse binnenstad neergestreken. Aan een belendende tafel hadden vier Spaanssprekende meisjes plaatsgenomen. Met bakvisgedrag — gefluister, blikken, lachjes en gegniffel — verried een van die huppelkutjes dat ze de knappe Thomas zag zitten, dus vonden zijn gabbers dat hij zich die kans niet mocht laten ontglippen. Hoe kon hij toenadering zoeken? Dat wist Olivier, die al zijn vakanties aan Iberische costa’s doorbracht en volgens zijn zeggen een aardig mondje van de aldaar gebezigde taal sprak. Een vuurtje vragen was in Spanje de gebruikelijke manier om met een onbekende een gesprek aan te knopen. Mag ik een vuurtje van je? luidde daarginds: ¡Quiero que me la chupes! Dat werd even gerepeteerd en vervolgens had Thomas zich, voorzien van een charmante glimlach en een sigaret, bij dat wicht aangemeld, om ten aanschouwen van de hele terrasbevolking en wat voorbijgangers een pletsende lel van die señorita te krijgen. Zelfs Olivier begreep haar woedende reactie niet en schreef die toe aan een hartgrondige afkeer voor roken.
Voor degenen die net als Thomas en zijn vrienden geen Spaans begrijpen, zal het wellicht volstaan om per Google de betekenis van het werkwoord chupar op te zoeken, als je die al niet kunt raden.
Ik keek naar een aflevering van CSI:NY waarin zich vanzelfsprekend een moord voltrok. Een verborgen camera had een nogal befloerst beeld geregistreerd van de vermoedelijke dader, op wiens schedel een aantal hoorns prijkten. Dan denk je dat je alles hebt gehad en dan krijg je dit nog. Een van de onderzoekers kreeg de opdracht om een buurtonderzoek uit te voeren, hetgeen hem de door een vettig lachje begeleide opmerking ontlokte dat hij ging informeren of iemand deze ‘horny intruder’ opgemerkt had. In het Engels betekent horny zowel gehoornd als geil en het was allicht deze dubbelzinnigheid die de binnenpretjes bij hem veroorzaakte.
Ik zal dus een aantal croque-monsieurs klaarmaken, want ik heb echt geen zin om uitgebreid te kokkerellen. Omdat een collega wegens ziekte moest afhaken en er geen andere aflossing beschikbaar was, heb ik de hele morgen schier ononderbroken simultaan getolkt. Dat is een heksentoer. Ik geef het jullie te doen. Een mens zou er tureluurs van worden. Ik ben bekaf. Compleet uitgewoond. Dood- en klootop. Ik heb geen olie meer in de lamp. Men kan me aanvegen. Ik ben helemaal gaar. De pijp is leeg. Ik loop op mijn tandvlees. Ik heb al mijn kruit verschoten. Ik kan geen pap meer zeggen … Wacht, ik probeer het even. Magere melk, halfvolle melk, volle melk, karnemelk, gecondenseerde melk, gesteriliseerde melk, rijst…, havermout…
Goed! Zoals reeds eerder vermeld, heeft Moeder Natuur me met een fikse talenknobbel begenadigd. Dat heeft zo zijn voordelen. Je staat bijvoorbeeld zelden met je mond vol tanden. Het heeft echter ook zijn nadelen. Onderschat nooit het sneeuwbaleffect van de mondelinge reclame. Ik heb horen zeggen dat … Toen het bekend raakte dat er zich een soort talenwonder ─ we proberen bescheiden te blijven ─ in de streek gevestigd had, kwamen Jan, Piet en Pol druppelsgewijs naar me toe, om een beroep op mijn talent te doen. Kon ik misschien helpen bij het schrijven van een brief naar een vakantielief in Spanje? Kon ik die prachtige liedjestekst even vertalen? Kon ik wat bijlessen verstrekken aan iemand die moeite had met de Duitse naamvallen? Kon ik wat in het Frans met zoon- of dochterlief converseren? Ik kon, ik kon, ik kon …
Zij was zo dwaas, dat ze haar voorhoofd stifte, omdat ze een beslissing wou nemen. Vertalen is inderdaad een fluitje van een cent, maar de woordspeling ─ make up her mind ─ is wel compleet de mist ingegaan en dat is vanzelfsprekend niet de bedoeling. Ik heb tot diep in de nacht tevergeefs naar een rake omschrijving gezocht. De lumineuze inval kwam niet. Ik heb toen in arren moede mijn toevlucht gezocht tot de muze die in whisky schuilt, doch die bleef onvermurwbaar, zelfs na herhaald aandringen … en daardoor heb ik niet gehoord dat mijn poezen het huis op stelten zetten. Ze zijn zo lief, meneer!