Ik zou bezoek over de vloer krijgen en legde het haardvuur aan, om het wat gezelliger te maken en ook een beetje voor de warmte natuurlijk, want hoewel er wellicht niemand bis of encore riep, heeft de winter toch besloten om ons op een toegift te trakteren. Toen ik me naar buiten begaf om daar een voorraadje brandhout op de kop te tikken, arriveerde er net een van mijn vrienden.
─”Habemus papam!” riep hij en hij wees naar de witte rook die uit de schouw opsteeg.
Als de nieuwe paus verkozen is, kringelt er immers witte rook uit een tijdelijk schoorsteentje van de Sixtijnse kapel, die als stemlokaal fungeert. Niet veel later verschijnt er dan een katholieke hoogwaardigheidsbekleder op een balkon van het Vaticaan en die verkondigt naar aloud gebruik en met luider stem: Habemus papam!
Dat is Latijn en het betekent zoveel als: Wij eten pap! De katholieken beschouwen het eten van pap namelijk als een uiting van grote vreugde en gelukzaligheid, want het is genoegzaam bekend dat men ook in de hemel naar hartenlust rijstpap verorbert.
In weerwil van die witte rook en mijn verkiezing tot paus heb ik mijn bezoek van gisteravond geen pap voorgezet.
Ik dommelde in, maar af en toe opende ik de ogen om een lodderige blik op het scherm te werpen, waar een handige balk me verklapte hoeveel kiesmannen de beide kandidaten al achter zich hadden kunnen verzamelen. Vanmorgen om vijf uur schakelde ik dan over naar de uitzending van de Vlaamse televisie, zodat ze daar toch op minstens één kijker konden bogen en al hun moeite derhalve niet voor niks was geweest. Ze hadden zowaar de notoirste Amerikakenner van Belgenland en belendende percelen uitgenodigd: de politica Gwendolyn Rutten. Die putte zich uit in gemeenplaatsen en oppervlakkigheden, roerde met graagte wat Engels door haar Nederlands en bleef tot vervelens toe herhalen dat ze in Amerika geweest was. 
Toen ik gisteravond de koelkast opende, trof ik daar een restje wildpaté aan. Ik vrat het op. Daarmee was mijn honger echter niet gestild, dus besloot ik ook nog een bekertje yoghurt met bosvruchten soldaat te maken door het in mijn voerklep te stouwen. Godjezuskankerchristus! Wat was dat een niet te vreten smakenallegaartje. Van yoghurt na paté krijg je gegarandeerd een wel heel gore smaak in de mond, dus raad ik het jullie met klem af. 
Ik heb een paar van die debatten gevolgd en wat mij opviel, was dat de deelnemers zonder uitzondering herhaaldelijk en tot vervelens toe de kennelijk zeer in de mode zijnde uitdrukking dat is (wel heel) kort door de bocht in de mond namen. Gotsammejakkes! Ik kreeg het er behoorlijk van op mijn teringtietjes en het duurde dan ook niet lang of ik nam een kloek besluit: de partij, waarvan een vertegenwoordiger die frase in mijn bijzijn uitspreekt, zelfs al is dat op de televisie, zal zondag mijn stem niet krijgen. Daar! Dat is misschien wel heel kort door de bocht, maar ik meen het, hoor!
Er verscheen een politicus in de dorpskroeg. Er zijn volgende maand verkiezingen en hij kwam ongetwijfeld stemmen ronselen, want hij gaf een rondje. Even later sprak hij me aan:
Ik heb hier namelijk ooit verkondigd dat ik Bush Junior als een volslagen idioot beschouwde. Ook met Sarah Palin ─ she is so stupid she puts lipstick on her forehead when she wants to make up her mind ─ en presidentskandidaat McCain stak ik danig de draak (zie afbeelding). Met de verkiezingen in het vooruitzicht wil ik graag mijn ongezouten mening over de Amerikaanse maatschappij en hun opperhoofden blijven spuien, maar anderzijds wil ik nu ook niet echt in Guantánamo terechtkomen.
Toen ik om 8.15 uur en dus nauwelijks een kwartier na de opening van de deuren bij het voor mij aangeduide lokaal arriveerde, zat de ─ ik pleeg even een woordspelinkje ─ stemming er daar al goed in en had er zich reeds een niet te onderschatten file stemlustigen gevormd. Nu ja, stemlustigen … In Belgenland geldt nog steeds de opkomstplicht. We moeten!