Vanmorgen reed er een vrachtwagen door het dorp. Dat is geen nieuws natuurlijk en ik zou het hier ook onbesproken laten, als het niet zo’n ten zeerste door mij verafschuwd voertuig was geweest: een vrachtwagen des doods.

Aan boord bevonden zich, naast de persoon die het voertuig mende en door het verkeer loodste, een schare ten dode opgeschreven varkens. Die vrachtwagen zette immers koers naar een verderop gelegen slachthuis. Toen het vehikel nogal brutaal over een verkeersdrempel hoste, slaakte een groot gedeelte van de lading een teelbalbeklemmende en tepelverstijvende kreet. Ik keek heel snel de andere kant op, want ik wilde de ter dood veroordeelden echt niet in ogenschouw nemen. Ooit heb ik eens naar ze gekeken en wat ik toen zag, staat op mijn netvlies gegrift: roze varkenssnuiten, die door een kier staken en de heerlijke buitenlucht opsnoven … voor de allerlaatste keer.

Morituri te salutant, dacht ik. Zij die gaan sterven groeten u. Meteen daarna drong Pink Floyd mijn hersens binnen.
─”Goodbye cruel world, I’m leaving you today”, zongen ze bijna treiterend.

Ik ben er weliswaar rijkelijk laat mee, maar ik denk dat ik me alsnog tot het vegetarisme zal bekeren. Die arme beesten ook …