De Europese agentschappen voor de opvang van asielzoekers
signaleren een forse toename van vluchtelingen uit de USA,
allicht vanwege Thanksgiving Day op 22 november en de
daarmee gepaard gaande gorgonische massacre.
Tag: USA
Wie gaat er mee naar Amerika?
Ik wilde weleens weten wie er gedurende de eerstkomende vier jaar de Amerikaanse scepter zou hanteren. Aangezien de beslissing daaromtrent zich op een voor ons onchristelijk uur voltrok, probeerde ik vannacht rond de klok van tweeën het hoogbejaarde televisietoestelletje op mijn slaapkamer enig leven in te blazen. Na die reanimatie liet ik CNN op me los, maar ik slaagde er natuurlijk niet in om wakker te blijven. Zo’n verkiezingsprogramma is een saaie bedoening en lang niet zo meeslepend als bijvoorbeeld een film met James Bond … of Bambi.
Ik dommelde in, maar af en toe opende ik de ogen om een lodderige blik op het scherm te werpen, waar een handige balk me verklapte hoeveel kiesmannen de beide kandidaten al achter zich hadden kunnen verzamelen. Vanmorgen om vijf uur schakelde ik dan over naar de uitzending van de Vlaamse televisie, zodat ze daar toch op minstens één kijker konden bogen en al hun moeite derhalve niet voor niks was geweest. Ze hadden zowaar de notoirste Amerikakenner van Belgenland en belendende percelen uitgenodigd: de politica Gwendolyn Rutten. Die putte zich uit in gemeenplaatsen en oppervlakkigheden, roerde met graagte wat Engels door haar Nederlands en bleef tot vervelens toe herhalen dat ze in Amerika geweest was.
Rond een uur of zeven, nadat de journaliste Kathleen Cools haar stem kwijtgeraakt was en Gwendolyn voor de elfendertigste keer een zin begon met “toen ik in Amerika was”, verscheen de triomfator, Barack Obama, op het ruitje voor zijn overwinningstoespraak. Daar zat ik naar uit te kijken. Ik heb het hier al eerder geschreven: hij bezit de gave van de retorica en wie zich op welsprekende wijze vermag uit te drukken, heeft een wit voetje bij me, al zal dat in zijn geval wellicht een eerder zwart voetje zijn. Hij gaf me daar toch weer een prachtig discours ten beste en op het hoogtepunt ervan … snoerde men hem plots de mond en hoorden we de journalist Wim De Vilder bazelen dat het wel een heel lange redevoering was, alsof hetgeen hij ons op dat moment kon vertellen veel interessanter was dan de speech van Obama.
Wel godverdomme hier en gunter! Zijn ze bij de VRT nu helemaal van de ratten besnuffeld?! Wat een stelletje amateurs! Misschien kunnen ze bij een volgende gelegenheid Eddy Wally uitnodigen. Die is ook in Amerika geweest, net als Gwendolyn Rutten. Ja, Gwendolyn Rutten is in Amerika geweest, dat ze in Amerika geweest is.
Het waaide opwindend
Sandy beheerst al een paar dagen het nieuws. Zij is een baldadige orkaan die aan de overkant van de oceaan wind zaait en storm oogst.
De televisie toonde gisteren beelden van hoe men zich daarginds op haar komst voorbereidde. Zo zagen we een huis waarvan alle vensters op vakkundige wijze gebarricadeerd waren. Het borstelde een glimlach op mijn gezicht. In weerwil van de dramatische omstandigheden had men het immers bestaan om de houten schutten van een aan Sandy gerichte boodschap te voorzien. “Go away, Sandy!” stond er in niet mis te verstane oorlogsletters en zelfs het uitroepingsteken was niet vergeten, al had het kennelijk niet veel gescheeld.
Volgens de laatste berichten heeft Sandy zich niets van die vermaning aangetrokken. Ze is haar eigengereide gang gegaan en liet een spoor van dood en vernieling in haar kielzog achter.
Sandy is ondertussen al enigszins bekoeld. Ze is geen orkaan meer, maar een ordinaire storm die eerlang de oceaan zal oversteken. Het zou me niet verbazen als ze niettegenstaande haar aftakeling binnen afzienbare tijd in onze contreien alsnog wat stof doet opwaaien. En bladeren. Vooral bladeren.
Over frietkramen in barakken
“Les traditionelles vacances de ski, c’était la Baraque Fraiture”, zei de moeder van de Waalse journalist Christophe Deborsu.
“In plaats van op de ski’s, stonden we voor de frietkraam”, vertaalde de Nederlandse VPRO dat in de ondertiteling.
Terwijl wij het hier te lande met een Baraque Michel of zelfs een Baraque Fraiture moeten stellen, die dus geen frietkramen zijn, maar uitstulpingen in het Belgische landschap, kunnen de Verenigde Staten van Amerika met een Barack Obama uitpakken: een mens van vlees en bloed, die een redelijke kans maakt op een tweede ambtstermijn als president.
Barack Obama … Je zal maar naar zo’n onfortuinlijke naam luisteren. “Ga daarmee naar den oorlog!” zou mijn moeder zeggen als zij nog leefde. Ik ben wellicht niet de enige die spontaan een baardige terroristenleider voor de ogen geschilderd ziet als het woord Obama valt. Ook Barack heeft een beetje een ondeugdelijke bijklank, vind ik. Toch zeker in onze taal, waar barak de ietwat negatieve connotatie van bouwvalligheid bezit. Ach, what’s in a name …
Hij geniet in alle geval mijn voorkeur. Hij is mijn favoriet, vooral ook omdat hij de gave van de retorica bezit. Wie zich op welsprekende wijze vermag uit te drukken, heeft meteen een wit voetje bij me, al zal dat in zijn geval wellicht een eerder zwart voetje zijn. Ik zag hem vannacht bezig en hoewel de woorden uit zijn mond geurden, heeft dat niet kunnen beletten dat ik koppijn gekregen heb van dat nachtbraken.
Desalniettemin zou ik voor hem stemmen als ik dat kon.
Dubbelzinnigheden
Hoe kan de tijd de wonden helen als de herinnering ze openkrabt?
Cees Nooteboom
Elf september zal ongetwijfeld voor altijd een gedenkwaardige dag blijven. Ik heb er hier al eerder over geschreven. Vandaag wil ik het echter niet over bezwijkende torens in Manhattan hebben, maar deze gebeurtenis als kapstok gebruiken om er een ongenoegen, indien al niet een ergernisje van me aan op te hangen.
Elf september is voor ons 11/9 en voor de Amerikanen 9/11. Het weze mij toegestaan om dat zeer verwarrend te vinden. Ik kan me voorstellen dat deze verschillende manier van dateren al menig misverstand heeft veroorzaakt. Als je vriendinnetje of je vriendje uit de Joenaaitut Steets laat weten dat zij of hij op 7/8 komt logeren, zullen ze niet op zeven augustus, maar al een maand eerder, op acht juli, aan je deur staan en dat kan in voorkomend geval voor verwikkelingen, ja zelfs voor onaangename verrassingen zorgen.
Ik pleit er dus voor om het dateren te standaardiseren, teneinde voortaan alle twijfel uit de wereld te helpen. De volgorde die wij gebruiken, dag/maand/jaar, lijkt me alleszins logischer dan de maand/dag/jaar van de overkant, dus stel ik voor dat de Amerikanen voor een keertje hun pedante zelfgenoegzaamheid opzijzetten, zodat we in de jaren die komen op 11/9 de duizenden slachtoffers van de teloorgang der New Yorkse Twin Towers kunnen gedenken.
Per scerpe examinatie ende torture
Wat ik vragen wou … Kan iemand van jullie me misschien vertellen of er in Fort Worth, Texas, een van die twijfelachtige organisaties van de Amerikaanse overheid gevestigd is? Uilenvlucht krijgt namelijk iedere dag gemiddeld vijf keer een aldaar gevestigde bezoeker binnen. Het IP-adres is onvolledig en laat zich dus niet natrekken. Ik zie weliswaar geen wolven of beren op de weg, want het kan natuurlijk ook gewoon een uitgeweken Nederlandstalige zijn die graag van mijn pennenvruchten snoept, maar ik ben nu eenmaal verschrikkelijk nieuwsgierig en misschien ook een heel klein beetje verontrust.
Ik heb hier namelijk ooit verkondigd dat ik Bush Junior als een volslagen idioot beschouwde. Ook met Sarah Palin ─ she is so stupid she puts lipstick on her forehead when she wants to make up her mind ─ en presidentskandidaat McCain stak ik danig de draak (zie afbeelding). Met de verkiezingen in het vooruitzicht wil ik graag mijn ongezouten mening over de Amerikaanse maatschappij en hun opperhoofden blijven spuien, maar anderzijds wil ik nu ook niet echt in Guantánamo terechtkomen.
Daar kun je op rekenen
Ik heb een tip, of eigenlijk meer een weetje dat ik graag met jullie wil delen, met inachtneming van het nodige voorbehoud en zonder garantie mijnentwege dat hetgeen ik verkondig onomstotelijk vaststaat.
Een kennis van me heeft niet alleen een wiskundeknobbel, maar ook een zwak voor allerhande mechanische en elektronische tuigjes. Vanwege de aard van ’t beestje spitst zijn belangstelling zich natuurlijk vooral toe op japanners, want zo heten zakrekenmachines tegenwoordig. Hij vermag er allerhande vermeend grappige trucs mee uit te voeren en dan doe ik daar zwijmelig over, louter om hem te plezieren eigenlijk, want meestal vind ik zijn leukigheden hoegenaamd niet amusant en bovendien heb ik absoluut geen affiniteit met cijfers, getallen en wiskundige berekeningen, behalve als die van een euroteken vergezeld gaan.
Gisteren deed hij me echter een tip aan de hand. Hoe kan men een rekenmachine van uitstekende kwaliteit herkennen? Men dient de volgende eenvoudige bewerking uit te voeren: 7 : 3 x 3. Als de uitkomst 6,999999999 is, laat de betreffende calculator steken vallen en kun je die beter dumpen. Is het resultaat daarentegen een rond cijfer 7, dan is je machientje uit het goeie hout gesneden.
Ik heb meteen de proef op de som genomen. Van de drie rekenaars die ik de mijne mag noemen, toverde alleen de TI-31 Solar van Texas Instruments een zeven tevoorschijn. Mijn japannertje en mijn zuid-koreaantje brachten er niets van terecht. De winnaar is een in Italië geassembleerd verenigd statertje. Wie had dat ooit kunnen denken?!
Van Rompuy mag meedoen
