Tag: terrorisme

Souvenir

lucifersSinds jaar en dag verzamel ik lucifersdoosjes en dito boekjes. Het hiernaast afgebeelde exemplaar heb ik veroverd tijdens een restaurantbezoek in augustus 2001. Vandaag de dag bestaat het restaurant in kwestie niet meer. Het bevond zich immers hoog in de top van een van de tweelingtorens van het World Trade Center in New York, die ongeveer een maand later te gronde gingen, tot verbijstering van de hele wereld.

Vandaag is dat twaalf jaar geleden.

9-11

Dubbelzinnigheden

Hoe kan de tijd de wonden helen als de herinnering ze openkrabt?
Cees Nooteboom

Elf september zal ongetwijfeld voor altijd een gedenkwaardige dag blijven. Ik heb er hier al eerder over geschreven. Vandaag wil ik het echter niet over bezwijkende torens in Manhattan hebben, maar deze gebeurtenis als kapstok gebruiken om er een ongenoegen, indien al niet een ergernisje van me aan op te hangen.

Elf september is voor ons 11/9 en voor de Amerikanen 9/11. Het weze mij toegestaan om dat zeer verwarrend te vinden. Ik kan me voorstellen dat deze verschillende manier van dateren al menig misverstand heeft veroorzaakt. Als je vriendinnetje of je vriendje uit de Joenaaitut Steets laat weten dat zij of hij op 7/8 komt logeren, zullen ze niet op zeven augustus, maar al een maand eerder, op acht juli, aan je deur staan en dat kan in voorkomend geval voor verwikkelingen, ja zelfs voor onaangename verrassingen zorgen.

Ik pleit er dus voor om het dateren te standaardiseren, teneinde voortaan alle twijfel uit de wereld te helpen. De volgorde die wij gebruiken, dag/maand/jaar, lijkt me alleszins logischer dan de maand/dag/jaar van de overkant, dus stel ik voor dat de Amerikanen voor een keertje hun pedante zelfgenoegzaamheid opzijzetten, zodat we in de jaren die komen op 11/9 de duizenden slachtoffers van de teloorgang der New Yorkse Twin Towers kunnen gedenken.

Kijk uit voor vallende kasten!

We hebben met zijn allen de nieuwste catalogus van Ikea in de bus gekregen. Weliswaar ongevraagd, maar gratis en voor niks. Wat moet dat klauwen geld kosten. Het bedrag dat ze aan mij spenderen is in alle geval verspild, want ik ben nog nooit in de Ikea geweest en ik heb ook geen plannen om erheen te gaan. Ik heb wel al heel vaak moeten lachen met de grappen die over dat bedrijf de ronde doen. Zo herinner ik me bijvoorbeeld een voorvalletje van verleden jaar.

Op 30 mei 2011, omstreeks 18 uur, grepen er in Ikea Gent twee kleine explosies plaats. Achteraf zou blijken dat men een paar onder een pallet verstopte wekkers via een ontstekingsmechanisme tot ontploffing had gebracht. Met bekwame spoed ontruimde men de hele winkel en de televisie was er natuurlijk als de kippen bij om getuigen te interviewen. Er verscheen een jeugdig koppel in beeld en toen men de jongen naar zijn bevindingen vroeg, verklaarde hij: “We dachten dat er een kast van de muur gevallen was, want dat kun je verwachten in de Ikea.”

Als van de muur vallende kasten tot de usanties van de Ikea behoren, kan ik daar beter niet komen, want aangezien ik van nature iets schutterigs over me heb en bovendien nogal licht op de pechstrook van het leven beland, zou ik gegarandeerd onder zo’n van de muur vallende kast terechtkomen …

… en dan is het gebeurd met de koopman.

Ongezonde fantasieën

Vraag me niet hoe het zo komt, maar in het grillige prentenboek van mijn dromen ontpop ik me soms tot een niets ontziende terrorist, die her en der ontploffingen tot stand brengt en zodoende dood en vernieling zaait. Aangezien ik een vredelievend mens ben, die geweld schuwt en waarschijnlijk nog nooit iemand een haar op het hoofd gekrenkt heeft, is het des te merkwaardiger dat ik me ’s nachts aan zulke monsterlijke praktijken durf over te geven.

Ik weet uit ondervinding dat ik meer lol zou beleven als ik voor het slapengaan wat chocolade nuttig. Dan krijg ik veelal het gezelschap van bloedschroeiend mooie deernen, die fijne vleeswaren uitstallen en derhalve zeer begeerlijk zijn voor de lusten des mans. Het gebeurt dan ook niet zelden dat ik ze aan het het bevallige lijf mag prutsen, of me zelfs te vleze met ze mag begeven, hetgeen weleens een bevrediging geeft waaraan geen werkelijkheid kan tippen. Helaas heeft mijn lijfarts me wegens gezondheidsredenen het gebruik van chocolade of andere zoetigheden ten zeerste ontraden. Gezondheid kan soms een pretbederver zijn, maar het is en blijft het hoogste goed, dus moet men er wat voor overhebben.

Dat het ene woord het andere meebrengt hoeft lang niet altijd te betekenen dat er een twist ontstaat. Toen ik daarnet ‘monsterlijke praktijken’ tikte, schoot er me een anekdote te binnen die ik graag aan jullie wil slijten, maar jullie zullen het me hoogstwaarschijnlijk niet kwalijk nemen dat ik dat pas morgen zal doen, want nu moet ik Franse bijles verstrekken, over het correcte gebruik van de subjonctif en het gedrag van de participe passé ten opzichte van andere zinsdelen. Dat wordt lachen!

Als kaartenhuizen

Op een stralende ochtend in een late lente viel ik ten prooi aan overmoed. Met onoverwinnelijke tred stapte ik immers aan boord van een lift, die me met splijtende vaart naar de top van een van de ongeëvenaarde wolkenkrabbers van het World Trade Center in New York bracht. Daar, zo’n vierhonderd meter boven de begane grond, kon ik met volle teugen genieten van een werkelijk spectaculair uitzicht op Manhattan en in iets mindere mate van mijn hoogtevrees. Wat ik zag, staat voor altijd op mijn netvlies gegrift.

Om mijn fobie te tarten suisde ik ’s avonds naar de top van de andere toren. Daar schikte ik aan in het weergaloze restaurant Windows on the World, waar ik naast voortreffelijk voedsel opnieuw dat overweldigende panorama voorgeschoteld kreeg. Ik zal nooit vergeten hoe Lady Liberty onvermoeibaar naar me stond te wuiven. Ze bleef zwaaien toen ik me naar de belendende drankgelegenheid ─ The greatest bar on earth ─ verplaatste, omdat er nu eenmaal een speels besluit na een goed maal hoort. Ik prees me gelukkig dat ik daar op uitnodiging was en het hele festijn me geen drol kostte, want het kan haast niet anders of dat liep heel aardig in de papieren.

Drie maanden later, op een stralende ochtend in de late zomer, gingen die fameuze vensters op de wereld voorgoed dicht, toen ze door kroonvuur verpulverd tussen de tonnen puin op ground zero terechtkwamen.

Ik zit aan mijn schrijftafel en kijk naar een poster aan de muur: de nog niet door terroristen in gekaapte vliegtuigen aangetaste skyline van Manhattan in het schemeruur. Die prent heb ik tien jaar en enkele maanden geleden gekocht in het souvenirstalletje van het observatieterras, hoog in een van de torens van het World Trade Center, dat nu al tien jaar niet meer bestaat.