Tag: nieuwjaar

Oprotten!

Humeurpijn

Zo! We kunnen overgaan tot de wanorde van de dag, want we hebben de feestelijkheden achter de rug … of toch ongeveer, want overmorgen dien ik nog te vieren dat ik jarig ben, maar het is niet mijn gewoonte om daar veel aandacht aan te besteden,

rotjeHier te mijnent is het hele eindejaarsgedoe relatief rustig verlopen. Dat ik het adjectief relatief gebruik, is te wijten aan een verre buurman van me, die zich tijdens de oudejaarsnacht allicht afvroeg wat hij ter vermaak eens kon gaan doen en zich toen geroepen voelde om een portie vuurwerk af te steken. Al om halftien weerklonk de eerste ontploffing en vervolgens liet hij ongeveer om het kwartier enig geknal horen, tot de klok naar twee uur kuierde: meer dan vier uur! Ja zeg, ga een stilleven schilderen!

Ik kreeg er het spetterend van en ook mijn katten kaatsten als hyperkinetische neuroten door het huis. Als hij ons dat bij een volgende gelegenheid nog een keer lapt, steek ik hem gegarandeerd zo’n projectiel in het gat en dan zal er ter afwisseling eens geen gillende keukenmeid door de lucht klieven, maar een jodelende buurman. Dat heb ik hem vanmorgen medegedeeld, zij het in iets gezapiger bewoordingen, en hij is dus een gewaarschuwd man.

Ik gun iedereen zijn pleziertje, maar als dat gebeurt ten koste van anderen, mens en dier, ja dan …

Gaan met de banaan!

Almanak

2013

Ik wens …

  • dat je serene rust vindt in een wereld die je misschien niet altijd begrijpt;
  • dat de pijn die je ondervond en de conflicten die je hebt meegemaakt je de kracht mogen geven, om tijdens je levenstocht moedig en optimistisch elke nieuwe uitdaging aan te gaan;
  • dat je nooit de mensen veronachtzaamt, wiens liefde en begrip je begeleiden, zelfs wanneer je je verschrikkelijk alleen voelt;
  • dat een vriendelijk woord, een schouderklopje en een warme glimlach de geschenken mogen zijn die je elke dag ontvangt en weggeeft;
  • dat de raadgevingen van degenen die je bewondert een deel van jou mogen worden, zodat je er altijd een beroep op kunt doen;
  • dat je nooit vergeet dat de mensen wiens leven je hebt aangeraakt en door wie jouw leven werd beroerd voor altijd deel van je uitmaken, zelfs als die ontmoetingen minder voorstelden dan je verhoopte: de inhoud van zo’n ontmoeting is belangrijker dan de vorm ervan;
  • dat je niet al te zeer in de ban raakt van materiële zaken, maar dat je daarentegen de onschatbare waarde ontdekt van de goedheid des harten;
  • dat je elke dag de tijd mag vinden om schoonheid en liefde te ontdekken in de wereld die je omringt;
  • dat je beseft dat hetgeen je op een zeker ogenblik mist, in een volgend moment ruimschoots je deel kan zijn; wat vandaag niet is, kan morgen komen; je zwakheid van nu, zal zich binnenkort misschien tot je grootste kracht ontwikkelen;
  • dat je de toekomst bekijkt als zijnde gevuld met beloften en mogelijkheden; probeer alles wat je meemaakt te beschouwen als een ondervinding die de moeite loont;
  • dat je genoeg innerlijke kracht vindt om zelf te bepalen wat je waard bent, zodat je niet afhankelijk bent van hoe anderen jouw verwezenlijkingen beoordelen;
  • dat je je altijd bemind mag voelen.

Niet zo teuten!

Laagvlieger

Baby’s huilden, honden blaften, katten vlogen de gordijnen in, vogels tuimelden uit hun nesten … paarden sloegen op hol, galoppeerden de snelweg op en zaaiden daar dood en onheil. Voor een meisje van twintig waren de eerste minuten van 2012 tevens de laatste van haar leven. Ze is met haar auto tegen zo’n in paniek verkerend paard opgebotst en heeft dat met de dood bekocht. Haar twee metgezellen raakten ernstig gewond. Ook het paard stierf ter plekke.

En dat allemaal omdat sommigen het nieuwe jaar met het afsteken van vuurwerk willen inluiden, alsof er geen andere manieren bestaan om uiting te geven aan de in hoge mate relatieve vreugde die zo’n overgang met zich meebrengt. Ik kan het hebben, daar niet van, maar voor mij hoeft die herrie in het holst van de nacht niet echt.

Op zoek naar rust en stilte vluchtte ik enkele jaren geleden met mijn hele hebben en houden het bos in. Mijn dichtste buren ─ ze leven! ze ademen! ─ wonen ruim driehonderd meter bij me vandaan en vroegen zich tijdens de oudejaarsnacht wellicht af: “Wat zullen we eens gaan doen ter vermaak?” Ze hebben het bestaan om me een vol uur met allerhande geknal te ergeren. Gauw is dood en langzaam leeft nog. Luttele seconden na twaalven schoten ze hun eerste gillende keukenmeid de lucht in, waarna er ongeveer om de minuut een nieuwe ontploffing volgde, tot ze iets na enen wellicht door hun voorraad heen waren, het eindelijk stil werd en er mij niets meer restte dan de weinig historische woorden “zo dat hebben we ook weer gehad” uit te spreken.

Ja zeg, maak het een beetje! Van mij hoeven ze dat uur werk in vuurwerk echt niet letterlijk op te vatten.

Feestartikel

Sprokkels

Ieder jaar rond deze tijd wend ik de steven van mijn automobiel naar het zuiden des lands, om in de aldaar gevestigde Ardennen toebereidselen te treffen voor de nakende eindejaarsfeesten. Nee, natuurlijk knal ik er geen reebok of everzwijn naar de eeuwige jachtvelden, want het zal jullie inmiddels bekend zijn dat ik zowel een dierenvriend als een vijand van wapens ben. Als ik deze expeditie onderneem, doe ik dat enkel om me daarginds wat struikgewas aan te schaffen. Ik bedoel een maretak of mistletoe, om de anglofielen te plezieren. Merkwaardig genoeg lijkt deze halfparasiet ─ die weliswaar met zijn gastheer mee-eet, maar er geen schadelijke invloed op uitoefent ─ enkel in het oosten van ons land te gedijen en de kustprovincie links te laten liggen. Tja, West-Vlamingen zijn nooit profiteurs geweest en dat zal vermoedelijk ook het geval zijn met de planten die hier groeien. Desalniettemin bevreemdt het mij dat de supermarkten en tuincentra in de regio waar ik hoofdkwartier houd ook geen maretakken aanbieden en dat ik dus een reis moet ondernemen om aan mijn gerief te komen.

Ik weet niet of jullie op de hoogte zijn van de voor maretakken geldende etiquette. Zo’n tak moet je bij voorkeur in een deuropening ophangen. Als je vlak eronder oog in oog staat met een persoon van het andere geslacht, mag je die kussen zonder eerst om toestemming te vragen, maar daarna moet je wel een van de witte bessen weghalen. Als alle bessen geplukt zijn, houdt gelijk ook het vrijelijke kussen op.

Ik koop derhalve altijd een maretak die een groot aantal bessen torst, maar ik kan die helaas nooit allemaal opgebruiken. Ik heb namelijk de nogal ongezonde neiging om het kluizenaarschap aan te kleven en slechts weinig mensen tot mijn hermitage toe te laten. Ik moet het verdomd goed weten te passen om een van die uitverkorenen in de met een maretak toegeruste deuropening te ontmoeten en aangezien ik van nature iets schutterigs over me heb, gebeurt het niet zelden dat ik me danig vergaloppeer. Ik versaag echter niet en zet de hakken in het zand met het optimisme van een missiepater.

Als het een beetje meezit, hoef ik me dit jaar zelfs niet naar de Ardennen te begeven om mijn portie mistletoe te verwerven. Verleden week heb ik tijdens een van mijn voettochten immers een eik ontdekt, waarin zich een maretak ophoudt. Ik zou me die graag toe-eigenen, maar ten eerste ben ik heel slecht in het beklauteren van bomen en ten tweede heb ik in niet geringe mate last van hoogtevrees. Ik zoek dus iemand die dat klusje voor me kan klaren, bij voorkeur een druïde in een witte jurk en voorzien van een gouden sikkel, zodat de vermeende toverkracht van de plant bewaard blijft.

Hossen tot het ochtendgloren

Almanak

Naar verluidt, kon men in tempo doeloe in ieder dorp een of meerdere smidsen vinden. Ik heb me hier en in de belendende negorijen zowat ongans gezocht, maar ik heb nergens zo’n smoezelige werkplaats aangetroffen, om nog te zwijgen van het erbijhorende smidje, dat volgens de overlevering en een aan hem gewijd lied hele dagen met grote opgetogenheid en helder stemgeluid van tokke tokke tok en kloppe kloppe klop zong.

Ik had me nochtans voorgenomen om vanmiddag wat grootse plannen te smeden voor het jaar dat er zit aan te komen, maar moet daar derhalve noodgedwongen van afzien. Ik zal me moeten beperken tot wat goede, indien al niet flinke voornemens, waarvan vermoedelijk toch weinig of niets terecht zal komen, want ik ken mezelf een beetje en ben het met Willem Elsschot eens:

Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren.

Maar goed, vannacht dienen we uiting te geven aan de toch wel relatieve vreugde die een jaarwisseling met zich meebrengt. We zetten bijgevolg de knop op lol en duiken met zijn allen dartel het jaar 2011 in, op hoop van zegen.

Ik wens jullie alvast een geslaagde overstap.