Tag: media
Oplichterij?
Mijn moeder was kokkin van beroep en ik doe de waarheid geen geweld aan als ik beweer dat zij aardig wat kon samengooien. Moge zij in vrede rusten, al vermoed ik dat de engelenscharen in de hemelen een beroep op haar vaardigheid doen, om het bereiden van de rijstpap tot een goed einde te brengen.
Ze heeft het virus aan me doorgegeven. Ik kook graag en sommigen beweren dat ik het culinaire equivalent van groene vingers heb. Ik mag ze graag geloven. Omdat ik niet te beroerd ben om van anderen te leren ben ik niet echt een trouwe, maar toch zeker een regelmatige toeschouwer van hetgeen Jeroen Meus in zijn programma Dagelijkse Kost uitvoert. Verleden jaar heb ik me zelfs laten verleiden om de door de VRT uitgebrachte app met dezelfde naam op mijn iPad te installeren, tegen betaling weliswaar, en terwijl ik toch geld aan het verkwisten was, bracht ik er ook nog een aantal extra receptenpakketten in onder.
Enkele weken geleden sprong het ding compleet op tilt en viel er geen land meer mee te bezeilen. Ik bracht de VRT per e-mail op de hoogte van het euvel, wachtte een dag of veertien en kreeg toen het volgende te lezen:
Bedankt voor uw belangstelling voor de VRT.
De app van dagelijkse kost is al enkele maanden geleden uit de appstore gehaald. Uit nazicht blijkt dat dat die app ook niet meer te zien is in de store. Dus u kunt enkel een oude versie die lang geleden is gedwonload (sic) mogelijk beschikbaar hebben op uw mobiel toestel.
Een half jaar geleden, wanneer de app uit de store is gehaald, is hierover door de VRT gecommuniceerd.
Met vriendelijke groet,
Linda …
Klachtencoördinator VRT
Klantendienst VRT
Met vriendelijke groeten,
Elise …
Klachtencoördinator VRT
Dat de app maanden geleden uit de AppStore werd verwijderd, klopte alleszins niet met de werkelijkheid, want ik had die daar enkele weken eerder nog aangetroffen. Over de communicatie die ze daaromtrent zouden gevoerd hebben, had ik niets vernomen en ik kon er ook geen enkel spoor van terugvinden op internet. Ik antwoordde dus:
Ik ben het volstrekt oneens met het antwoord dat u me toestuurt in verband met de in de rand vermelde klacht.
De app in kwestie was drie weken geleden nog te zien en aan te kopen in de App Store, maar is nu wel verdwenen.
Aangezien de app volstrekt niet naar behoren werkt en niet meer geüpdatet zal worden, verzoek ik u om terugbetaling van deze aankoop, hetzij:
kostprijs app = € 4,99
6 receptenpakketten à € 1,99 = € 11,94
Totaal: € 16,93Mijn rekeningnummer is: …
Desgewenst zal ik u een kopie van de facturen van Apple bezorgen.
Ik diende slechts enkele uren op het antwoord te wachten:
Om uw klacht verder te onderzoeken, gelieve ons een kopie van de facturen te bezorgen via …
Met vriendelijke groeten,
Elise …
Klachtencoördinator VRT
Ik heb de facturen doorgestuurd en wacht op wat er verder gebeurt. Het is betreurenswaardig dat Jeroen Meus, die ik nochtans een fidele kerel vind, zijn naam aan dergelijke oplichterij verbindt, want ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die met de gebakken peren blijft zitten …
… maar ondertussen kook ik lustig verder.
Eentje voor de zondag ─ 10
Ik begrijp niet waarom er bij voetbal op televisie een commentator moet vertellen wie de bal heeft en wat hij ermee doet. Zitten er dan zoveel blinden voor het ruitje?
Mei, juni: ‘t is alles één pot nat
Op de website van de VRT-nieuwsredactie waren ze vanmorgen kennelijk nog niet helemaal wakker, of anders hebben ze gisteravond misschien een aantal van die meedogenloze hagelbollen op hun kop gekregen. Ze lopen daar alleszins een beetje achter, want:
En wat Vaderdag betreft kan ik kort zijn: ik heb geen vader (meer), ik ben (nog steeds) geen vader … en daarmee is voor mij de kous af.
Op mijn paasbest
Het is gebruikelijk dat we rond deze tijd – het begin van de lente – een nieuw geluid produceren. Voor één keer wil ik echter van deze gewoonte afwijken en Uilenvlucht van een nieuw uiterlijk voorzien.
Naar aanleiding van wat ik gisteren schreef, was ik toch niet helemaal tevreden over de manier waarop mijn blog zich openbaarde aan de vele honderdduizenden ─ het kunnen er ook een paar minder zijn ─ die me per mobieltje bezoeken en de nog eens vele honderdduizenden ─ mag het ook wat meer zijn? ─ die dat per tablet doen.
“Allez vooruit! Een nieuw geluid!” dacht ik, want ik kan ook nog dichten zonder zwichten en zonder mijn gat op te lichten.
Zoals ik hierboven al meldde, heb ik dat geluid gelaten voor wat het was. In plaats daarvan hees ik Uilenvlucht in een nieuw thema, dat aan alle vereisten van het ‘responsive webdesign’ voldoet en dus ook aan mobiele bezoekers een optimale ervaring moet bieden. Vervolgens streek ik nog wat van mijn veren glad en toen herrees Uilenvlucht als een feniks uit zijn as.
Metamorfose
Als je aanwezig bent op internet, met een website of een blog, moet je er vandaag de dag voor zorgen dat je geesteskind ‘responsive’ is, zoals dat in het Nederlandsonvriendelijke jargon heet. In duidelijkere taal wil dit zeggen, dat hetgeen je aan het wereldwijde web toevertrouwt en aan de kostgangers der aardkloot aanbiedt net zo goed fraai moet ogen als rimpelloos functioneren, met wat voor medium je het ook bekijkt.
Wil je weleens zien en ervaren hoe anderen jouw website of blog gepresenteerd krijgen op hun mobieltjes, smartphones, tablets van diverse formaten, laptops, notebooks of pc’s, dan moet je gewoon even deze link aanklikken ─ Responsive Web Design Tool ─ daar de URL (het adres) van jouw website of blog invoeren, of plakken, en hopla … het wonder zal zich voor jullie ogen voltrekken.
Rare manoeuvres
Er gebeuren vreemde dingen in het anders zo rustige Koksijde. Er dook daar namelijk een wilde weldoener op, die eerst bankbiljetten van twintig euro in de brievenbussen van een flatgebouw dropte en vervolgens gevat werd door een toch wel zeer merkwaardige tussenkomst van de lokale politie. Vraag me niet hoe ze het precies klaargespeeld hebben, want ik weet het niet, of eigenlijk weet ik wel, maar het is een manoeuvre dat ik vooralsnog niet kan duiden. Volgens de website van de redactie van de VRT worp men zich immers op de zaak. Worp!?
Het animeermeisje
Mijn mobieltje produceerde een onnozel geluid, want er liep een sms-bericht binnen.
“Ik sta op het punt om te vertrekken”, las ik. “Als alles goed gaat, ben ik over een uur bij je. Milou.”
Nu ken ik niemand die Milou heet. Bovendien vind ik het, met permissie, een naam die geredelijk in een kieteltent thuishoort, dus stuurde ik snel een antwoord, teneinde te vermijden dat ik bezoek zou krijgen van een dame of juffrouw die ruggelings aan haar toekomst dacht. Mochten er lezeressen van me zo heten, dan zijn zij natuurlijk de uitzonderingen die de regel bevestigen.
“Ik vermoed dat het bericht dat u net verstuurde niet voor mij bestemd is”, schreef ik.
Haar reactie liet niet lang op zich wachten:
“Toch wel!” was ze zeker van haar stuk. “We zouden vanmiddag de vergadering van volgende week voorbereiden.”
“U gebruikt duidelijk een fout telefoonnummer”, deelde ik haar mee. “Ik weet niets van een vergadering.”
“Wat flauw van je dat me nu in de saus laat zitten”, gaf ze lucht aan haar ongenoegen. “Je hebt het beloofd, dus ben je eraan koud.”
Ik loosde een zucht en toetste haar nummer in. Zeer tegen haar zin moest Milou toegeven dat ze zich inderdaad vergist had en toen verbrak ze zonder enig excuus de verbinding, alsof het allemaal mijn schuld was.
Sommige mensen kan men prikken met een speld, voor anderen volstaat zelfs een hooivork niet.
Klets met klontjes
Ik bladerde verlekkerd door een veelkleurig druksel op glanspapier dat zich naar verluidt toesnijdt op de creatieve kostgangers van de aardkloot: een categorie van mensen waar ik, nederig van harte, meen bij te behoren.
Mijn blik struikelde over een in oorlogsletters uitgevoerde kop: Echte mannen lusten geen soesjes.
Ik zat even te kijken alsof alleen zelfdoding nog uitkomst kon bieden en haalde toen de schouders op.
─”Ach, jullie kunnen me nog zoveel vertellen”, mompelde ik en ik begaf me naar de keuken.
Daar beroofde ik de koelkast van de roomsoezen die ik gekocht had en ik vrat ze allebei op. Dat was onbedaarlijk lekker!
Later die avond, toen ik het onderlijf ontblootte, bleek ik nog steeds een echte man te zijn. Ze kunnen me nog zoveel vertellen, die boekjes.
Hinderpaal
Ik lees elke dag minstens één, soms meerdere kranten. Correctie: ik feuilleteer dagelijks enkele kranten. Koppensnellend. Monumentaal veel plezier valt daar meestal niet aan te beleven. Je kunt die drukwerken bezwaarlijk als onuitputtelijke moppentrommels bestempelen. Toch gebeurt het af en toe dat ik door toedoen van een artikel geheel ontwapend in lachen uitbarst en gedurende korte of langere tijd in een deuk lig. Ik mag zulke schalkse schrijfseltjes graag uitknippen en bewaren in een map, die ik om voor de hand liggende redenen mijn knipselmap noem en waarin ik af en toe verlekkerd zit te vlooien.
Het berichtje dat ik vanmorgen in handen kreeg en herlas, dateerde van 2006 en ging over de acteur Brandon Routh, die in de toentertijd op stapel staande film Superman returns de rollen van Clark Kent en diens alter ego Superman zou vertolken. Bleek echter dat deze wakkere knaap niet alleen over fraai gedraaide poten en oren beschikte, maar dat hij tevens … eh … heel wat talent in de schoot had, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Hij was ook in het echte leven een superman. Allez, je hebt hoorns en je hebt alpenhoorns … en Brandon torste een alpenhoorn. Met andere woorden: zijn didgeridoo mocht er wezen. Zelfs stokbroden waren een beetje bang van synen voorquispel. Op zich was dat natuurlijk geen probleem en toch zeker voor die jongen niet, maar aangezien Superman zich bij voorkeur in een aangemeten flitspak van verraderlijk spandex hijst … De producenten van Superman returns vreesden dat hun hoofdrolspeler met zijn maillot vol herenbobbel de aandacht van de film zou afleiden of onrust veroorzaken bij de toeschouwers. Dat kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. Daarom hadden ze opdracht gegeven om de digitale trukendoos open te trekken en de verhevenheid tot aanvaardbare proporties te herleiden.
Dat is toch om je een … eh … bult te lachen. Brandon Routh heeft kennelijk zijn carrière mislopen. Hij had balletdanser moeten worden, of desnoods wielrenner. In die kringen gebruiken ze nooit een digitale volumeknop.