Mijn excuses voor de herhaalde kinken in de kabel, die telkens weer het bereiken van mijn blog onmogelijk maken. Als het aan mij lag …
… maar het ligt niet aan mij. Het bedrijf dat ervoor moet zorgen dat Uilenvlucht zich voor jullie ogen ontvouwt, tegen betaling welteverstaan, maakt er zich al een paar weken met de Franse slag van af en daar ben ik hoegenaamd niet mee in mijn sas. Ik zal niet blijven aanmodderen.
Neem me deze storende storingen a.u.b niet kwalijk.
Mijn blog was gedurende enkele uren onbereikbaar.
Ik zou een mea culpa slaan als het aan mij lag, maar de schuld ligt bij het bedrijf dat mijn aanwezigheid op internet in goede banen moet leiden. Vanmorgen zijn ze daar blijkbaar niet in geslaagd.
Ik beperk me dus tot een excuus: neem me deze kink in de kabel alstjulliebelieft niet kwalijk.
Het is vandaag weliswaar zwaluwenafscheidsdag, maar de logeetjes die sinds de lente onder mijn dakgoot huizen, maken allerminst aanstalten om te vertrekken. Waarom zouden ze ook zonniger oorden opzoeken als we hier van een voortreffelijke nazomer kunnen genieten?
Vandaag is het ook exact acht jaar geleden dat ik mijn eerste, ietwat schuchtere stappen op internet zette en een blog opstartte. Ik heb ondertussen al behoorlijk wat bijeengeschreven, maar helaas is veel daarvan verloren gegaan, omdat ik het aanvankelijk niet nodig vond om mijn geesteskinderen te klonen en veilig op te bergen. Gedane zaken nemen geen keer en ik zou er spijt van kunnen hebben, maar ik doe niet zo aan spijt.
Ik heb opeens ontzettend veel zin in mosselen. Is er iemand die mij vanmiddag of vanavond naar een eethuisje kan brengen waar ze zulke schelpdieren op uitmuntende wijze serveren? Ik trakteer!
Toen ik jullie gisteren verliet, zat ik op de bank ─ al is zitten wellicht niet het juiste werkwoord voor de plastische pose die ik aangenomen had ─ naar een nagelbijtende film op de televisie te kijken. Opeens weerklonk er onheilszwangere muziek, die mijn rug behuiverde. Ik werd er helemaal kil van. Er was kennelijk wat op til. Uitgerekend op het moment dat iets of iemand ─ een monsterlijk wezen of een criminele psychopaat ─ uit een kast sprong, werd het me zwart voor de ogen. Het beeld viel namelijk uit en dat bracht zo’n totale ontnuchtering teweeg, dat ik even naar adem moest happen.
Mijn digicorder bleek het begeven te hebben, dus telefoneerde ik de daaropvolgende ochtend met het bedrijf dat mij zowel internet als digitale televisie bezorgt. Ach, als het dat maar was. Ik diende gewoon het kapotte toestel los te koppelen en het naar een van hun winkelpunten te brengen, waar men het zou nakijken en omruilen indien nodig. Ik verkondigde nogal laconiek dat ik, als eigenaar van een gebroken onderdaan, me niet bepaald op zo’n uitstapje verheugde. Ik bleef maar een beroep doen op de hulp van de schaarse mensen die me omringden. Tot mijn verbazing bleek men begrip te kunnen opbrengen voor mijn toestand. Bij hoge uitzondering zou men een technicus sturen, om gratis en voor niks de omwisseling uit te voeren.
Hetgeen binnen de kortste keren geschiedde. Er kwam een vriendelijke man langs, die gezwind een digicorder van het allernieuwste type bij me installeerde. Normaliter dient men voor zo’n toestel een toeslag van € 35 te betalen, maar ook dat hoefde ik niet te doen. Voor een vaste klant van ettelijke jaren, die iedere maand toch bijna € 70 aan ze overdraagt, wilden ze wel eens wat terugdoen. Tja, voor mij niet gelaten natuurlijk!
Ja, ik ben best wel tevreden over Telenet. Als het goed is, zeg ik het ook.
Uit hoofde van mijn beroepsbezigheden dien ik af en toe een partijtje te lullepotten met een man, die er een eigenaardigheid op nahoudt waaraan ik me in niet geringe mate erger. Men zou het een mondelinge tic kunnen noemen. Ik vermoed dat hij zichzelf graag hoort praten, want als ik aan het woord ben, pleegt hij me te pas en te onpas te onderbreken, om zijn gedachten te formuleren of een commentaar te plaatsen. Ik krijg het telkens weer behoorlijk op mijn teringtietjes van de nogal onbeschofte manier waarop hij dat doet.
“Je moed e kiè luustern!” zegt hij dan in het West-Vlaams en op stellige toon met een gelijkhebberige bijklank, hetgeen men in keuriger Nederlands als ‘je moet eens luisteren!’ kan vertalen.
Ik krijg er het spetterend van en ik heb me voorgenomen om hem bij een volgende gelegenheid te vragen In welke hoek hij wil liggen?
Ik had wat problemen met mijn internetverbinding en telefoneerde met een klantendienst, waar een rad kwekkend meisje me van antwoord diende. Nu ja, van antwoord … Ze begreep er van ganser harte niets van, maar dat probeerde ze met een verbale musette te verhullen. Er was haar geen spinnenweb voor de mond gewassen en ze had het ene snibbige praatje na het andere in de aanbieding, maar wat ze zei sloeg als een tang op een varken, dus probeerde ik herhaaldelijk haar kwieke stroom van opgeruimd gebabbel te stuiten. Tevergeefs!
“Je moed e kiè luustern!” gaf ik plots lucht aan mijn irritatie.
En toen zweeg ze.
Als ik me op internet begeef, doe ik dat meestal met het bladerprogramma van Opera, dat ik al gebruikte in de dagen van olim, toen men er nog voor moest betalen. Helaas liet mijn favoriete browser recentelijk wat steken vallen, die dusdanig mijn ergernis opwekten dat ik af en toe mijn heil zocht bij Google Chrome.
Onlangs kwam men daar op de proppen met spraakgestuurd zoeken. Men hoeft een zoekopdracht dus niet langer in te tikken, maar die gewoon te dicteren, ook in het Nederlands. Het spreekt vanzelf dat ik me met dat speeltje wilde vermeien, want magie is zeer zeker aan mij besteed.
“Brugge!” zei ik nadrukkelijk en als bij toverslag kreeg ik te zien wat internet te bieden heeft aangaande deze stad.
“Watervallen van Iguazú”, sprak ik en de browser nam me moeiteloos mee naar de grens van Argentinië en Brazilië, waar men dit fenomeen kan bezienswaardigen.
“Uilenvlucht!” commandeerde ik, want ik kreeg de smaak te pakken.
De browser verslikte zich evenwel en begreep mijn opdracht als eieren bevrucht. Een nieuwe poging resulteerde in ijle lucht en vervolgens respectievelijk in veilige vlucht, eileen vlucht, uienvlucht, uilenvliet en dan eindelijk bij uilen vlucht.
Mijn blog mag dan misschien minder bekend zijn dan ik hoopte, maar ik heb me toch goed geamuseerd.
Als iemand van jullie Google Chrome gebruikt en het ook eens wil proberen, dan helpt deze link jullie op weg: Google Voice Search
Toen ik daarnet wat door internet bladerde, struikelde mijn oog over een nogal opzienbarende kop:
Onze Belgische minister van Binnenlandse Zaken, Joëlle Milquet ─ bij de Vlamingen beter bekend als Madame Non, vanwege haar vaak onverzettelijke houding tijdens onderhandelingen ─ is dus van plan om zich in het Syrische strijdgewoel te mengen. Voor mij niet gelaten.
─”Opgeruimd staat netjes”, mompelde ik zelfs, want ik moet die pittige tante eigenlijk niet. Als ik haar zie, denk ik telkens aan een zwarte weduwe en het zal jullie inmiddels genoegzaam bekend zijn dat ik niet van spinnen hou?
Toen ik neerwaarts scrolde, kwam evenwel de hele kop tevoorschijn:
Ik had te vroeg gejuicht.
Als je op internet een filmpje aanklikt en er zich voor je ogen een paard ontvouwt dat een deuntje op een blokfluit ten beste geeft, schieten je wenkbrauwen toch even opwaarts en dan denk je: het moet eigenlijk niet nog gekker worden. Toen ik enigszins van mijn verbazing bekomen was, moest ik vooral lachen met een van de commentaren.
“How did I get here?????” vraagt iemand zich af en dat vertolkt precies wat ik dacht: “Hoe ben ik hier in vredesnaam terechtgekomen????”
Als jij je ook aan dat muzikale ros wilt vergapen, dan is hier de link: paard bespeelt blokfluit.
Mocht je denken dat je daarmee ongeveer alles gezien hebt, dan denk je verkeerd, want ik heb iets wat je wellicht nog nooit aanschouwd hebt. Als je deze link aanklikt ─ Tuffen in Korea ─ en vervolgens het filmpje start dat je daar aantreft, ben je op weg naar een bloedstollende gebeurtenis. Wees vooral op je hoede, want dit is niet mis en ik wil niet dat je je een hartverzakking schrikt.
Als er hier vandaag geen nieuw schrijfsel verschijnt, dan is dat de schuld van Telenet. Die klunsharken hebben mij en duizenden anderen de hele ochtend ─ van 7 u tot 13 u ─ van onze internetverbinding beroofd en ze waren ook niet telefonisch te bereiken, zodat ik in het ongewisse bleef over wat er aan de hand was. Het was uiteindelijk het televisiejournaal van de VRT om 13 uur dat enige duidelijkheid verschafte.
Daar sta je dan met je goeie gedrag.
Ik heb … nieuwe schoenen gekocht. De drie puntjes van het beletselteken in de vorige zin verklappen dat ik even aarzelde. Ik diende namelijk een klipje te omzeilen. Ik wilde eerst een paar nieuwe schoenen schrijven, maar toen bedacht ik plots dat het misschien een nieuw paar schoenen moest zijn. In onderga ongeveer dezelfde twijfel als ik de laatste twee of de twee laatste moet gebruiken, maar hier biedt de logica uitkomst, of anders onder meer het taalnet van de VRT.
Voor mijn nieuwe schoenen verstrekte internet evenwel geen uitsluitsel, dus wendde ik me tot de taaltelefoon, 078 15 20 25, waar een behulpzame man, wellicht een schriftgeleerde, samen met mij naar een oplossing zocht. We waren het er spoedig over eens dat beide zinnen correct waren, met dien verstande dat het bij een paar nieuwe schoenen niet noodzakelijk om een saamhorig paar gaat (qua merk, kleur, maat), wat wel het geval is bij een nieuw paar schoenen.
Ik heb dus een nieuw paar schoenen gekocht en ik ontdekte pas na mijn thuiskomst dat het merk ervan Rieker was. Rieker nog aan toe! Dat voorspelt ook weinig goeds. Als ik daar maar geen zweetvoeten van krijg. 