Ik kan ondertussen al behoorlijk uit de voeten … eh … handen met mijn nieuwe iPad al is dat geen sinecure als je, zoals ik, een volslagen leek bent op het gebied van tabletten en als gebruiker van Windows niet de minste ervaring hebt met een besturingssysteem van Apple. Ik moet in dit verband toch even een opmerking kwijt.
De iPad zit verpakt in een nogal chique witte doos. Als je die haast knappend van de voorpret openmaakt, stuit je op een bijna nog chiquer wit envelopje, waarin zich informatie over iPad ophoudt. Nu ja, informatie … Het is niet meer dan een schamel velletje papier met deze mededeling:
iPad-gebruikershandleiding
Raadpleeg de gebruikershandleiding voordat u de iPad in gebruik neemt. Ga naar help.apple.com/ipad. U kunt de gebruikershandleiding ook op de iPad bekijken via de bladwijzer in Safari of downloaden in de iBooks Store (indien beschikbaar). Bewaar deze documentatie als naslagwerk.
Je moet dus de gebruikershandleiding raadplegen voor je de iPad in gebruik neemt. Dat is allemaal goed en wel, maar voor die gebruikershandleiding moet je internet op en dat lukt niet als je niet eens weet hoe je je iPad moet wekken. Ik heb de hulp van mijn ouwe getrouwe pc moeten inroepen om naar die handleiding te reizen. Kijk, als je 700 euro neertelt voor een weliswaar ingenieus machientje, mogen ze van mij toch een boekwerkje met basisinstructies in dat doosje stoppen.
Of is dat te veel gevraagd?
Verleden week lieten ze plots een bericht op mijn scherm verschijnen: ze waren van plan om zich op eigengereide wijze van mijn kredietkaart te bedienen om zich € 64,99 toe te eigenen, teneinde mijn abonnement op hun diensten te verlengen. Als ik dat niet wou, diende ik me onverwijld naar hun website te begeven om daar de automatische verlengingsservice uit te zetten. Wat ik binnen de kortste keren deed. In de eerste plaats heb ik die service nooit aangezet en in de tweede plaats weiger ik halsstarrig om betalingen automatisch te laten uitvoeren. Het verstrekken van een doorlopende machtiging ─ wat in Vlaanderen een domiciliëring heet ─ staat gelijk aan het verlenen van een onbeperkte volmacht op je bankrekening en ik ben niet zo goed van vertrouwen, toch zeker niet als er geld mee gemoeid is.
Toen ik vanmorgen de nieuwsberichten van deredactie.be in ogenschouw nam, om ter afwisseling eens een plechtstatige uitdrukking te gebruiken, struikelde mijn oog over de kop die ik hiernaast een plaatsje heb gegeven. Hillary Clinton, de danig op de proef gestelde presidentsvrouwe van de zich met sigaren vermeiende Bill, de senateuse … eh … senatrice van New York en de voormalige ministerin van Buitenlandse Zaken van de Joenaaitud Steets, heeft in Londen een bekeuring van € 94 gekregen wegens parkeren zonder betalen.
Er gaat geen dag voorbij of ik raak behoorlijk geïrriteerd door Captcha. Jullie weten ongetwijfeld wat ik bedoel: die verzameling starnakelzatte letters waarmee sommige blogplatforms willen vermijden dat er spam in de commentaren terechtkomt. Ik krijg iedere keer de riebels als ik zo’n combinatie moet intikken, want ik ben echt niet goed in het uitpluizen ervan. Het gebeurt uiterst zelden dat het bij mij van de eerste keer raak is. Meestal moet ik een tweede, of zelfs een derde poging ondernemen en dan gebeurt het nog dat ik de plank missla en men me danig op stang jaagt met de ietwat laconieke mededeling dat de code verkeerd is. Ça fait monter ma moutarde! Ik krijg er dolle drift van.