Ik heb nauwelijks interesse in de aan de gang zijnde hoogmis van het voetbal en nog minder in het opgefokte trammelant dat daarmee gepaard gaat. Gisteravond zocht ik dus zappend andere oorden op en zo belandde ik onverhoeds in de werkplaats van een weergaloze keukenprinses: Joyce uit Hoboken.
Ze nam deel aan het programma ‘Komen eten’ en diende derhalve haar gastronomische talenten op te dissen. Joyce spreidde echter veel meer tentoon dan haar kookkunsten. Ze had voor de gelegenheid immers een tiets truitje aangetrokken. Jullie zullen het adjectief tiets helaas nog steeds niet in Van Dale aantreffen, zelfs niet in de dikke. Nochtans gebruik ik het al jaren in huiselijke kring en op mijn blog, hetgeen bijvoorbeeld het geval is in het stukje Pépé beleeft een onvergetelijke dag dat hier jaren geleden verscheen. Jullie horen me niet beweren dat ik het woord zelf bedacht heb, want ik vermoed dat het niet enkel tot mijn thuistaal zal behoren. Een tiets truitje is dus een kledingstuk dat berekend is om indruk te maken: het zit als aangegoten en het is voorzien van een panoramische halsuitsnijding waarin men kopje-onder kan gaan.
Ik dwaal echter af, zij het wederom niet met tegenzin. Laat ons terugkeren naar het keukentje van de kokkerellende ─ let er vooral op dat dit woord op ellende eindigt ─ Joyce uit Hoboken, die in haar tot de verbeelding sprekende uitmonstering bezig was een dessert te bereiden. Daar had ze koffie voor nodig. Nu knipper ik niet zo gauw meer met de ogen, maar daar viel me toch de bek van open. Ze gooide een willekeurige hoeveelheid koffie in een papieren filter, plaatste die in de houder van het koffiezetapparaat, vulde de kan met water … maar goot dat niet over in het reservoir van het toestel. Nee, ze plaatste de volle kan onder de filter, drukte op de schakelaar … en was stomverbaasd dat er niets gebeurde.
Ze belde een hulplijn en daar vernam ze dat ze het reservoir van water moest voorzien. Dat deed ze met een enkel glas, want de kan vol water liet ze onaangeroerd staan waar die stond. Dra begon er wat koffie te druppelen en Joyce juichte uit volle borst … eh … borsten. De bruine vloeistof mengde zich met het water in de kan en Joyce dacht dat het zo hoorde: ze bereidde haar dessert met de danig verdunde koffie. Het zal wellicht niemand verbazen dat haar disgenoten het toetje nogal waterachtig van smaak vonden.
Ja, Joyce mag dan misschien een zachtjes deinend decolleté voor zich uit dragen, maar ze heeft de diepgang van … een kop koffie, wat blijkbaar vaker het geval is met deelnemers aan dat televisieprogramma. Sommigen denken dat Clitoris een Grieks eiland is en volgens anderen is Fellatio een karakter van Shakespeare.
Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat mijn digicorder onder een zware last gebukt ging en zelfs op het punt stond om te bezwijken, of althans het opnemen te staken. Ik prop die immers vol met allerhande programma’s, die ik op een later tijdstip wil bezienswaardigen, wat ik echter telkens weer uitstel, tot het toestel me met zijn limieten confronteert. Ik besloot de film Robin Hood uit zijn gevangenschap te bevrijden.
Een wachtzaal vol mensen die de tijd proberen te doden. Naast me zit een man die de leeftijd van de zeer sterken bereikt heeft en toch nog goed bij zijn hoofd is, want hij worstelt met een kruiswoordraadsel.
Gisterenmiddag had ik me net aan zelfbeklag overgegeven, toen mijn goede vriend Reinhold te mijnent verscheen. Hij merkte meteen dat ik in een dip zat, dus plooide hij mijn rolstoel de kofferbak van zijn auto in en hij bracht me naar de kust. We kennen elkaar al heel veel jaren en hij weet dat de zee, net als de roekeloze sterrenpracht, bij mij in staat is om het bestaan te relativeren, wonden te helen, troost te bieden en besognes uit de weg te ruimen. Hij duwde me doorheen een fikse wandeling, haalde herinneringen op, maakte grappen … en daar knapte ik zienderogen van op. Ik werd er warempel zo blijmoedig van als een bloemenwinkeltje.