Tag: herfst

Verzamelen geblazen

zwaluwen

Het is welhaast een eeuwigheid geleden dat ik dit tafereel nog aanschouwde: zwaluwen die zich kwetterend op draden verzamelen en aanstalten maken om naar het zuiden te vertrekken. Ook de exemplaren die zich onder mijn dakgoot gevestigd hebben, zijn duidelijk voorbereidingen aan het treffen. Dat ze dit al op de laatste dag van augustus doen, terwijl dat meestal pas in de tweede helft van september gebeurt, voorspelt volgens mij niet veel goeds. Zou er zich een vroege en/of strenge winter aankondigen?

Waar zijn mijn ski’s, dat ik ze inwax? O ja, ik kan niet skiën. En schaatsen ook al niet.

Borst vooruit!

De windhozen hebben mijn woning links laten liggen; de gretig graaiende bliksems beschouwden me niet als doelwit; het overvloedige hemelwater zorgde niet voor overlast.

Vanmorgen rolde er zowaar een schuchtere zon naar boven, dus haalde ik snel mijn fiets van stal om een tocht te maken. Ik constateerde dat de natuur inmiddels treuzelig aan de herfst begonnen is, hoewel we nog drie weken zomer voor de boeg hebben. Nu ja, de herfst vind ik anders ook best te pruimen. Het is zelfs mijn favoriete seizoen, tenminste zolang het niet al te hard waait.

Vervolgens besteedde ik wat aandacht aan de runderen die ik langs mijn weg ontmoette. Vraag me vooral niet waarom, maar ik heb wat met die beesten. Ik durf zelfs met ze te praten. Vandaag echter viel het me plots op dat koeien tegenwoordig geen hoorns meer dragen, hetgeen me zeer verbaasde. De koeien uit mijn jeugd voerden allemaal hoorns. Of vergiste ik me? Nee toch. Waar zou anders de uitdrukking ‘de koe bij de hoorns vatten’ vandaan komen? Daar moest en zou ik tekst en uitleg over krijgen, dus hield ik halt bij de eerste de beste landbouwer die ik op mijn weg ontmoette. Dat bleek evenwel een leraar op rust te zijn, die als hobby de ornithologie beoefende en laarzen aangetrokken had om over modderige akkers te ploeteren en door drassige weiden te zompvoeten. Vervolgens sprak ik een echte boer aan en die wist me te vertellen dat de hoorns dusdanig voor problemen zorgden in de moderne stallen, dat de dierenarts die al kort na de geboorte van het kalf verwijderde. En maar mens toch! Waar bemoeien wij ons eigenlijk mee? 

Gelukkig fietste ik even verder langs een weide met een dozijn ouderwetse koeien, die nog wel hoorns droegen.

Een kennis van me is onderwijzer in Brussel. Enige tijd geleden gaf hij zijn pupillen de opdracht dieren van de boerderij te tekenen. Een van hen schetste een koe met alles erop en eraan, hoewel …

koeienuier

Ik zou het goed gerekend hebben. Als sommige vrouwen hier te lande hun melkfabriekje op hun buik mogen dragen, krijgen de koeien van mij toestemming om de uier aan hun borst te hangen.

Naar de RATsmodee geschopt

Niettegenstaande het ingaan van de wintertijd was het vanmorgen nog donker toen ik het huis verliet en op een gangpad tegen een naar beneden gestruikeld blad trapte.
“Tiens!” dacht ik. “De herfstblaren zijn ook niet meer zo lichtvoetig als ze ooit geweest zijn.”

Enkele uren later, het was inmiddels al volop licht, kwam ik tot de ontdekking dat het blad in kwestie eigenlijk geen blad was, maar dit:

doderat

Nu voel ik weliswaar bijzonder weinig sympathie voor ratten, maar jullie mogen echt niet denken dat ik dat beestje een doodschop gegeven heb. Het was zonder enige twijfel al morsdood toen het in aanraking kwam met mijn schoen. Gelukkig maar. Ik ben al een keertje door een rat aangevallen – lees in dit verband: Van de ratten besnuffeld – en dat wil ik niet nog een keer meemaken.

In Vlaamse velden … 2

Terwijl de natuur treuzelig aan de herfst begint, is de maïs bezig tot volle wasdom te komen. Het valt me op dat de landbouwers zich in deze contreien in toenemende mate toeleggen op het telen van dit gewas. Het is, ik vertel jullie geen nieuws, een hoogbenige plant die ik persoonlijk nogal eens in de weg vind staan, zoals dat bijvoorbeeld op de onderstaande foto het geval is.

mais

Vanaf deze idyllische picknickplaats op de Ruidenberg kun je normaliter van magnifieke vergezichten genieten, die tot diep in West-Vlaanderen reiken. Nu zit je daar op een maïsmuur te kijken en ik kan jullie verzekeren dat men daar vrij snel op uitgekeken raakt.

mais02

De ranke stengels torsen forse kolven, waardoor ze op frêle mannetjes lijken die met buitensporige erecties pronken, al zal die vergelijking wel weer aan mijn verdorven geest ontspruiten.

mais03

Maïs is niet enkel een hinderlijk groeisel, maar ook een bron van vertier. Men kan er bijvoorbeeld makkelijk in verdwalen, wat sommige snuggerlingen ertoe aangezet heeft om er heuse doolhoven in aan te leggen. Zelf waag ik me daar niet in. Ik beschik namelijk over een bijzonder slecht oriëntatievermogen. Men heeft me ooit eens uit een labyrint moeten ontzetten: een akkefietje dat allerminst een aanbeveling is, maar dat ik hier in een vlaag van verstandsverbijstering toch heb beschreven in ’s Levens kronkelpaden .

mais04

Bovendien vermoed ik dat er in maïsvelden veel ongedierte huist, zoals bijvoorbeeld tarantula’s en zwarte weduwen, of boa constrictors, anaconda’s, of misschien zelfs de uiterst giftige cobra die onlangs in Nederland het … eh … hazenpad koos.

mais05

Weinigen zullen maïs een fraaie, laat staan een decoratieve plant vinden, maar zo nu en dan levert het gewas toch een mooi plaatje op, bijvoorbeeld als de statige, in slagorde opgestelde falanxen een rustiek kasseienstraatje mogen flankeren …

mais06

… of als een jonge spring-in-’t-veld (letterlijk dan) aan de kudde poogt te ontsnappen …

mais07

… maar dan is er altijd weer de mens, die zich vanwege het hoge gewas onbespied waant en van die gelegenheid misbruik maakt om zich van zijn overtolligheden te ontdoen.

Een slim bedenksel

Ik denk niet dat ik een achterlijk duinkonijn ben, dat aan de bron der intelligentie slechts de lippen bevochtigd heeft. Af en toe waag ik het zelfs om mezelf als gisse jongen en eigenaar van een schrander verstand te beschouwen. Ik ben er me echter ten zeerste van bewust dat ik niet over technische vaardigheden beschik. Mijn ouwelui hebben weliswaar geen schoolgeld aan me verspild, maar er is alleszins geen civiel ingenieur aan me verloren gegaan.

Zo heb ik bijvoorbeeld nog nooit iets uitgevonden, maar als het aan mij ligt, komt daar vandaag verandering in. Voor een goed begrip dien ik jullie eerst de elementen aan te reiken, die mij aan het denken hebben gezet en allicht in spitsvondigheid zullen resulteren:

  • het is volop herfst en de bladeren vallen van de bomen
  • sinds vanmorgen staat er een harde wind die ons bovendien uit het noordwesten aanwaait
  • ik loop nog steeds op krukken en zowel artsen als fysiotherapeuten hebben me opgedragen om dagelijks heel wat meters te maken

Aangezien talloze bomen mijn stulpje omsingelen, dwarrelen er te mijnent nogal wat bladeren naar beneden. De felle wind neemt die op sleeptouw en deponeert die met gulle adem op mijn terras, dat normaliter op de zonsondergang uitkijkt en vandaag dus ook op het tochtgat van de Noordzee. Ik heb al geprobeerd om een beetje schoon schip te maken, maar dat verloopt allesbehalve vlot, vanwege die vermaledijde krukken.

Daarnet kreeg ik echter een lumineus idee. Ik hobbel dagelijks tientallen keren heen en weer over het terras, om enigszins op stoot te blijven. Als ik nu eens aan mijn ene kruk een bezem zou vastmaken en een blik aan de andere …

Neem het me niet kwalijk dat ik mijn schrijfsel hier en nu onderbreek. In me is de uitvinder ontwaakt en die gaat nu onverwijld aan het uitvinden. Volgens mij ben ik nu toch aardig op weg om de Nobelprijs voor finessigheid in de wacht te slepen.

Watersnoodje

De mysterieus om zich heen woekerende natuur die me omringt, is meestal een verzachtende omstandigheid, maar vandaag is dat niet het geval. Het is immers echt lamlendig weer en de beek achter mijn woning, die normaliter onverdroten pleegt voort te huppelen langs met mos begroeide stenen en zodoende een in hoge mate romantisch kabbelen teweegbrengt, is vannacht buiten haar oevers getreden. Het wassende water bedreigt inmiddels mijn tuinhuis. Wellicht zullen zieltogende herfstblaren een verstopping veroorzaakt hebben, want er zijn in deze streek geen dieren gesignaleerd die zich met het opwerpen van dammen onledig houden, zoals bijvoorbeeld bevers.

laarzenIk moet dus het huis uit, om de prut en de drab te trotseren, wat ik niet eens erg zou vinden, ware het niet dat ik ook rubberen laarzen zal moeten aantrekken. Er bestaan geen woorden die kunnen beschrijven wat voor een hekel ik aan dergelijk schoeisel heb. Slobber flotsj slobber flotsj.

Ik zit me trouwens af te vragen wat de uitdrukking ‘buiten de oevers treden’ eigenlijk bij overstromingen komt doen. Als ik het zo bekijk, komt daar bitter weinig treden bij te pas. Water heeft namelijk geen voeten, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al. Allez, ik ben weg … slobber flotsj slobber flotsj …  

Een verkwikkende ochtendwandeling

O, wat hou ik van de herfst! Het is zonder enige twijfel mijn favoriete seizoen.
 
Baldadig door herfstblaren stappen is een van de dingen die ik het liefste doe. Ik ben vanmorgen tijdens mijn ochtendwandeling dan ook letterlijk van de platgetreden paden afgeweken, om een mij onbekend weggetje in te slaan, gewoon omdat de blaren zich daar in groten getale neergevlijd hadden om te sterven en om … spelevarend op nogal stiekeme wijze een vrij diepe, met water gevulde put aan het oog te onttrekken.  

Jullie kunnen het al raden zeker? Ik ben inderdaad met manhaftige tred, maar tevens plompverloren in die poel getjoempt, om vervolgens tot halverwege mijn kuiten in slobberende, smakkende smurrie weg te zakken. Ik kan jullie verzekeren dat ik nogal agressief uit mijn kop keek toen ik zompvoetend op beslijkte onderdanen in soppende schoenen de terugtocht van bijna twee kilometer aanvatte. Begon het nog snoeihard te regenen ook!

O, wat verfoei ik de herfst! Het is zonder enige twijfel mijn kwalijkstgeziene seizoen.

plasspringer