Tag: geld

Stelletje afzetters!

Sinds jaar en dag dient Norton Internet Security ervoor te zorgen dat er zich geen verfoeilijk ongedierte, zoals virussen en Trojaanse paarden, in de ingewanden van mijn pc nestelt. Daar betaal ik ze voor, maar helaas slagen ze er niet in om hun bewakingsopdracht naar behoren uit te voeren. Twee jaar geleden heb ik hier in ‘Ze moeten me wel hebben, hè’ beschreven hoe ze niet konden verhinderen dat booswichten me in een tijdspanne van nauwelijks enkele maanden twee keer met een gemeen gijzelvirus opzadelden, waardoor mijn pc alle dienst weigerde en ik telkens genoodzaakt was om een complete herinstallatie van Windows uit te voeren. Neem van me aan dat er leukere dingen bestaan.

norton3Verleden week lieten ze plots een bericht op mijn scherm verschijnen: ze waren van plan om zich op eigengereide wijze van mijn kredietkaart te bedienen om zich € 64,99 toe te eigenen, teneinde mijn abonnement op hun diensten te verlengen. Als ik dat niet wou, diende ik me onverwijld naar hun website te begeven om daar de automatische verlengingsservice uit te zetten. Wat ik binnen de kortste keren deed. In de eerste plaats heb ik die service nooit aangezet en in de tweede plaats weiger ik halsstarrig om betalingen automatisch te laten uitvoeren.  Het verstrekken van een doorlopende machtiging ─ wat in Vlaanderen een domiciliëring heet ─ staat gelijk aan het verlenen van een onbeperkte volmacht op je bankrekening en ik ben niet zo goed van vertrouwen, toch zeker niet als er geld mee gemoeid is.

Dat belet niet dat mijn licentie over enkele weken verloopt en aangezien ik niet onbeschermd wil achterblijven, verschafte ik me gisteren toegang tot hun website om daar eigenhandig wat aan te doen. Groot was mijn verbazing toen ik tot de ontdekking kwam dat de verlenging van mijn abonnement me bijna € 65 zou kosten, terwijl dat verleden jaar ─ ik heb het even opgezocht ─ net geen € 30 was.

norton4

Weten jullie wat ik deed? Ik nam een kloek besluit. Ik heb Norton met zijn hele hebben en houden ─ in Vlaanderen is dat met zijn klikken en klakken ─ van mijn pc gegooid en in de plaats daarvan heb ik BitDefender geïnstalleerd.  Ik heb veel positieve geluiden over dat programma gehoord en … het is nog gratis ook. Tel uit je winst!

Zo trots als een ouwe aap

Het zal jullie wellicht niet ontgaan zijn dat ik even uit de roulatie was, of dat er hier op zijn minst een ongebruikelijke stilte heerste. Ik vrees dat dit in de toekomst vaker zal gebeuren. Nee, er is niets ernstigs met me aan de hand ─ prijs de hemelen! ─ maar ik ben erin geslaagd om een nogal arbeidsintensief vertaalcontract buit te maken en binnen te rijven. Het is een minder leuke, maar wel lucratievere bezigheid dan het bijhouden van een blog, waar geen droog brood mee te verdienen valt. Helaas is het ook een activiteit die me in een dwangbuis van tijdslimieten kluistert, waardoor het schrijven van een aardig stukje soms in het gedrang zal komen. Ik probeer alleszins de kerk in het midden te laten en er het beste van te maken.

Op mijn pc draait een uitermate handig programmaatje, dat zo nu en dan een venster met een in meer of mindere mate belangrijke mededeling laat verschijnen. Daarnet kreeg ik te lezen dat het straks, om halfacht, vier jaar geleden zal zijn dat ik mijn laatste sigaret opstookte. Ik ben niet licht geneigd om prat op iets te gaan, maar dat het me gelukt is om het verfoeilijke roken af te zweren, vervult mij nog steeds met kolossale trots … en dat wou ik toch even gezegd hebben.

Nergens beter dan thuis

Reizen is mijn favorietste bezigheid. Of eigenlijk niet helemaal, want na mijn omzwervingen naar de haardstede terugkeren doe ik nog net iets liever. Wanneer ik in al dan niet verre buitenlanden vertoef, heb ik zelden of nooit last van heimwee en pleeg ik me nauwelijks of zelfs hoegenaamd niet om het thuisfront te bekommeren, maar als de tijd aanbreekt om de penaten op te zoeken, kan het me allemaal niet snel genoeg gaan en ben ik haast niet meer in te tomen. Als er dan, zoals enkele dagen geleden, plots een haar in de soep opduikt, waardoor de terugreis minder vlot verloopt dan verwacht en verhoopt, is dat allerminst bevorderlijk voor mijn toch al danig op de proef gestelde welbevinden, want ik blijf een gloeiende siroophekel aan vliegen hebben. Ooit, toen ik nog klein en boosaardig was, droomde ik van een loopbaan als piloot. Ik prijs me gelukkig dat ik me daar niet voor heb laten klaarstomen.

De voorbije weken waren gevuld met buitensporigheden op alle gebied. Het gezelschap was aangenaam, het weer zomers, het eten voortreffelijk, de landschappen in hoge mate bezienswaardig … en goedkoop dat het daar is! Twaalf jaar geleden, in 2002, kon je 1 Amerikaanse dollar omwisselen voor 1 Argentijnse peso. Tegenwoordig krijg je al 8 pesos voor diezelfde dollar en wie zich op de zwarte markt waagt ─ hetgeen ik vanzelfsprekend nooit zou doen, of wat hadden jullie van me gedacht? ─ kan zelfs regelrechte klappers maken.

Aangezien me daarginds geen opzienbarende of wereldschokkende gebeurtenissen ten deel gevallen zijn, moeten jullie hier geen anekdotes van me verwachten. Ik onthoud me ook van beschrijvingen van wat mijn zintuigen er allemaal waargenomen hebben. Desgewenst kan ik jullie een aantal degelijke toeristische gidsen aanbevelen, waarin jullie dat uitgebreid kunnen lezen.

En nu ga ik aan het werk. Dollars verdienen, om die bij een volgende gelegenheid …

Dan probeer je goedkoop uit te zijn

Ik speel al langer met de gedachte om me een fototoestel, die naam waardig, aan te schaffen. Tot nu toe gebruik ik het kameraadje … eh … het cameraatje dat zich aan boord van mijn gsm bevindt, maar dat is behelpen natuurlijk. Zo kan ik bijvoorbeeld niet over een flitser beschikken, om maar iets te noemen, en bovendien loop ik het risico dat de batterij van mijn mobieltje door al dat gefotografeer dusdanig uitgeput raakt dat ik niet meer telefonisch bereikbaar ben. Dat zou in mijn geval niet meteen een drama zijn, want we bellen of sms’en zelden en als het toch een keer gebeurt, is het nooit van dringende aard. We leven in de luwte.

Gisteren hield ik echter halt bij de feestelijke etalage van een fotozaak. Daar viel mijn oog op een alleraardigst maaksel van Samsung, dat zich aanbood voor een prijs die een zuinig persoon als ik niet kon laten lopen. Ik nam een kloek besluit, stapte resoluut de winkel binnen en ging over tot de aankoop van een weliswaar niet bepaald blits, maar toch zeker oogstrelend mooi kodakske. De verkoper, die vermoedelijk de Griekse beginselen toegedaan was, omschreef het als een snoezig, ja zelfs een honneponnig ding. Wie ben ik dat ik hem ongelijk zou geven?

Aangezien ik te mijnent geen kerstboom opgericht heb, waaronder ik honneponnige geschenken in snoezige verpakkingen kan onderbrengen, besloot ik om me maar meteen over de aanwinst te ontfermen. Christene zielen! Fotograferen is nooit een eenvoudige zaak geweest, maar vandaag de digitale dag is het allemaal nog ingewikkelder. Ik behoor weliswaar niet tot de mensen die zelfs voor kauwgum een gebruiksaanwijzing nodig hebben, maar ik diende me toch in de meegeleverde snelstartgids te verdiepen. Nu ja, wat heet verdiepen? Een paar lijntjes tekst, verlucht met enkele tekeningetjes … de raadselen van een fototoestel zul je er in alle geval niet meteen mee ontsluieren. Gelukkig kon men voor meer informatie op hun website een uitgebreidere gebruiksaanwijzing in pdf-formaat raadplegen en binnenhalen, als men tenminste over een internetverbinding beschikte.

Ik heb dat bestand niet alleen gedownload, maar ook afgedrukt, want dat leek me handiger. Honderdvijfenvijftig pagina’s in meerkleurendruk. 155! Als jullie weten wat papier en printerinkt tegenwoordig kosten, zul jullie begrijpen dat ik opeens geen koopje meer had aan mijn kodakske van Samsung. Sam has sung, maar ’t was een beetje vals.

Waar is de tijd dat je bij ieder toestel een lijvige gebruiksaanwijzing aantrof?  

Een stichtend vignet

In lang vervlogen tijden, toen men nog geen rechtszaken kon afkopen en men je zonder pardon in de gevangenis gooide als je bijvoorbeeld een lening niet tijdig terugbetaalde, leefde er een man die een buitengewoon aanminnige dochter had, maar helaas ook een hoop poen schuldig was aan een woekeraar.

Van die knevelaar, die eigenlijk te oud was om nog op een geloofwaardige manier aan het begin van iets groots en meeslepends te staan, kon men bezwaarlijk beweren dat hij aanbiddelijke looks bezat of een schoonheidsprijs verdiende. Wel integendeel! Hij had het echt niet met zichzelf getroffen. Hij was een kraakamandel van een ventje, een bonsai-uitgave van een mens eigenlijk, zo lelijk als een krijtezel en een gluiperd van het zuiverste water, want hij had een oogje op de zeer minderjarige dochter van zijn schuldenaar. Om die reden deed hij een oneerbaar voorstel: als zij met hem trouwde, zou hij de schuld van haar vader als afgelost beschouwen.

Zowel de vader als de dochter waren in hoge mate ontzet en vervuld van afgrijzen. De achterbakse uitbuiter merkte dat zijn haring niet braadde en kwam vervolgens met het voorstel op de proppen om de voorzienigheid te laten beslissen. Hij zou een wit en een zwart steentje in een zakje stoppen, waaruit het meisje er vervolgens eentje moest opvissen. Als dat het zwarte steentje was, diende ze met hem te trouwen en verviel de schuld. Koos ze daarentegen het witte exemplaar, dan mocht ze bij haar vader blijven en zou hij de lening eveneens als afgelost beschouwen. Indien ze weigerde mee te werken, zou hij haar vader in de gevangenis laten gooien en wachtte haar de hongerdood.

De vader stemde toe, zij het zeer tegen zijn zin. Ze stonden met zijn allen op een kiezelpad in de tuin. De aasgier raapte twee steentjes op en liet die met een snelle beweging in het zakje glijden, maar het meisje had toch in de gaten dat de bedrieger twee zwarte steentjes gekozen had. Een glimlachje speelde om haar lippen …

Ze stopte haar hand in het zakje, nam een steentje, bracht het naar buiten en liet het vallen voor iemand het had gezien. Het kwam op het pad terecht tussen de duizenden andere witte en zwarte kiezels.
“O, wat ben ik toch verschrikkelijk onhandig,” zei ze, “maar geen nood: we kijken gewoon even welke kleur er nog in het zakje zit.”
Dat was vanzelfsprekend zwart, dus had zij zogezegd het bevrijdende witte steentje uit het zakje gehaald en zodoende haar vader van zijn schuld en zichzelf van een verschrikkelijk lelijke echtgenoot bevrijd.

Tjonge jonge, wat bestaan er toch pientere meisjes. Niet te filmen!

(Deze historie is ontsproten aan de fantasie van een nobele onbekende, maar ik heb die wel helemaal zelf vertaald en ─ ik kon het weer niet laten ─ in een eigenwijze vorm gegoten.)

Kattebelletjes

─ Ik vraag me af waarom alles wat je na het tandenpoetsen in je voerklep stouwt zo’n gore smaak heeft.

mafaldaIk las dat een aantal originele tekeningen van Suske en Wiske geveild zijn en een slordige € 50 000 opgebracht hebben. Nu ben ik eigenaar van enkele originele tekeningen van het in alle Spaanssprekende landen immens populaire stripheldinnetje Mafalda, van de hand van de Argentijnse schrijver en tekenaar Joaquín Salvador Lavado, beter bekend als Quino. Ik ben heus niet van plan om die te slijten, maar uit nieuwsgierigheid zou ik toch graag eens weten wat die waard zijn.

─ Ik ben vannacht twee keer ontwaakt. De eerste keer stond de digitale klok naast mijn bed op 3.33 en de tweede keer op 4.44. Zeg nu zelf: dat is toch mooi gemikt.

─ Ik heb digitale televisie van Telenet. Bij die digitale televisie hoort een digicorder en bij mij is dat sinds enkele maanden het nieuwste model. Bij dat nieuwste model digicorder hoort een slankgegorde afstandsbediening. Bij mij verslindt dat slankgegorde ding batterijtjes met ongehoorde vraatzucht: twee stuks om de twee weken. Als jullie weten wat batterijen tegenwoordig kosten en er begrip voor kunnen opbrengen dat ik de neiging heb om op de kleintjes te passen, zal het jullie duidelijk zijn dat ik langzamerhand goed balen krijg van deze schrokop.

─ Ik zag beelden van hoe een vliegtuig verleden week in het Russische Kazan letterlijk uit de lucht viel en ontplofte. Het betrof een Boeing 737 en ik herinnerde me dat ik ooit aan boord van zo’n vliegtuigtype iets merkwaardigs heb meegemaakt. Ik vloog op een avond van Zürich in Zwitserland ─ waar ik mijn zwart geld in een bank had ondergebracht, maar hou dat een beetje stil ─ naar Brussel en … nee, we maakten geen aanstalten om neer te storten, maar ik was wel de enige passagier in dat vliegtuig. Een uur lang was ik een tycoon in een privéjet met zes bemanningsleden.

─ Wie in Nederland een bijstandsuitkering krijgt, dient daar voortaan een tegenprestatie voor te leveren. Dat vind ik nu eens een verstandige maatregel zie en feitelijk de logica zelve. Ik pleit ervoor dat men dit ook in België invoert, met onmiddellijke ingang.

Informationele privacy*

Ik stel met ongenoegen vast dat het leven me tegenwoordig in toenemende mate met het fenomeen cashback confronteert. Ik erger me niet alleen aan het feit dat men het Nederlands opnieuw en nog maar eens stiefmoederlijk behandelt, maar vooral aan de manier waarop het systeem in kwestie werkt en persoonlijke gegevens van me lospeutert.

Als je vroeger wat kocht, kon je soms van een korting genieten, die men onmiddellijk verrekende. Je betaalde het nettobedrag en daarmee was de kous af. Vandaag de dag kent men dergelijke reducties toe via het cashbacksysteem. Als je als klant de terugbetaling wil bekomen, moet je eerst de volle mep betalen, daarna een aantal formulieren terugsturen, met vermelding van persoonlijke gegevens, zoals bijvoorbeeld je coördinaten, je mailadres en je bankrekeningnummer, en vervolgens ongeveer een maand geduld oefenen.

De directe aanpak was wellicht te eenvoudig. Als de klant korting wil, moet hij daar wat voor doen. Voor niets gaat de zon op. Het zal eenieder duidelijk zijn waarom bedrijven zo gretig naar cashback overschakelen: men wil je je personalia ontfutselen, om daar in de toekomst de hemel weet wat mee aan te vangen. Wel, mij krijgen ze daar niet voor! Ik doe er niet aan mee en laat alles wat cashback is links liggen.

*Informationele privacy is de bescherming van persoonsgegevens, met name het recht om niet meer informatie over zichzelf te verstrekken en aan niet meer personen dan strikt noodzakelijk is, en het recht om te weten welke persoonlijke informatie er in omloop is, hoe die verzameld is en wat ermee gedaan wordt.

Zaaien naar de zak

De dotatie ten bedrage van ruim € 900 000 die het vroegere opperhoofd van Belgenland, Albert, en zijn teerbeminde ─ wie lacht daar?! ─ gade, Paola, in de schoot geworpen krijgen, zou naar verluidt niet toereikend zijn. Dientengevolge zou het berooide echtpaar een extra kostenvergoeding gevraagd hebben aan … eh … de Belgische belastingbetaler, want daar komt het feitelijk op neer.

Om de verwarmingskosten van hun woning te drukken draaien veel Belgen de radiatoren dicht in de vertrekken die ze niet gebruiken. Dat scheelt een slok op een borrel. Misschien kunnen hunne eminente eerbiedwaardigheden hetzelfde (laten) doen in hun nederige stulpje, kasteel Belvédère.

Wat de brandstofkosten van hun luxejacht betreft, raad ik ze aan om eveneens het voorbeeld van het gros der Belgen te volgen: er geen jacht op nahouden.

Dat heet zaaien naar de zak, of de tering naar de nering zetten. Het is zo simpel als wat. Een kind kan de was doen.

alpa