Ik heb meestal goeie zin in ’t leven en ben eigenlijk optimistisch van nature. Het ligt derhalve niet in mijn aard om me als doemdenker op te stellen, wat niet belet dat het virus, dat danig ons leven en de lente van 2020 vergalt, mij zorgen baart.
Ik voor mezelf ben er stellig van overtuigd dat Corona geen kwaadaardige speling van de natuur is, maar een experiment dat lelijk uit de hand gelopen is en waarschijnlijk in een Chinees laboratorium zijn oorsprong vindt.
Bovendien ben ik de mening toegedaan dat onze Belgische regering, zover daar al sprake van kan zijn, deze onverkwikkelijke toestand op uitermate stuntelige wijze aanpakt, geruggensteund door virologen, zoals bijvoorbeeld ene Marc Van Ranst, die van zichzelf denken dat ze de wijsheid in pacht hebben, maar feitelijk in een bordeel nog geen hoer kunnen vinden en over COVID-19 oordelen als een blinde over kleuren. Als domheid gepaard gaat met dominantie zijn we nog niet jarig.
Ik vrees dat de lente van 2020 ons nog lang zal heugen, verondersteld natuurlijk dat we die overleven. Ik mag het van harte hopen.
De eigenschappen die ze me toedichten of aanwrijven stroken meestal met de werkelijkheid. Expressief, charmant, koppig en opportunistisch … dat klopt aardig. Ik ben vrij goed georganiseerd en hel helaas veel te vaak over naar perfectionisme, waardoor ik voortdurend moet ondervinden dat perfectie niet van deze wereld is. Wat die neus voor zaken betreft, is dat bij mij alleszins een heel klein neusje en wie zoals ik kluizenaarsneigingen vertoont, kan men echter bezwaarlijk een sociaal type noemen, maar reizen is dan weer mijn lust en mijn leven.