Il cavaliere

Het is een smet op het blazoen van het op velerlei gebied heerlijke Italië dat ze daar nog steeds een ongelikte beer als premier hebben, die bovendien geen maffiose praktijken schuwt. Berlusconi heeft zo’n buitensporig ego dat hij van zichzelf denkt dat hij de zaligmaker is, of toch zeker een godsgeschenk. Hij blijft mensen schofferen, schrikt niet terug voor corruptie, probeert de persvrijheid aan banden te leggen en vertoont nog steeds door hormonenstormen aangeblazen puberteitsverschijnselen, waardoor hij van het ene seksschandaal in het andere duikelt. Vierenzeventig is hij ondertussen, maar de uitdrukking ‘grijs haar, wijs haar’ is net zo min op hem van toepassing als het predicaat galantuomo, want zowel zijn koptooi als zijn gedrag zijn nog steeds die van een pommadehengst, of van een ijdelzuchtige kwek, of van beide. Naar verluidt is hij nogal trots op zijn bijnaam: Il Cavaliere ofte De Ridder. Dat zal dan toch een ridder van de droevige figuur zijn, veronderstel ik.

De primaat

Toen de paus in januari ene Léonard tot aartsbisschop benoemde, vond ik de man te oud om nog op een geloofwaardige manier aan het begin van iets groots en meeslepends te staan. Ik heb me danig vergist. Zowel met zijn beledigende of zelfs vernederende uitspraken over aidslijders en homoseksuelen als met zijn lakse houding jegens pedofiele priesters en bisschoppen ─ is het niet zo dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken? ─ ontketent hij immers stormen van vlammend protest en verontwaardiging.
Nu heeft hij de kostgangers van de aardkloot in een open brief van vijf pagina’s tekst en uitleg verschaft over zijn omstreden uitspraken. We hebben hem vanzelfsprekend met zijn allen verkeerd begrepen en de woorden zijn bovendien door gewiekste persmuskieten uit hun context gehaald. Die vent weet werkelijk niet van ophouden. Kan iemand hem misschien de mond snoeren? Hem voor eeuwig en een dag het zwijgen opleggen hoeft wat mij betreft niet, al zou dat misschien immanente gerechtigheid zijn voor iemand die meent dat hij weldenkende luiden ongestraft mag schofferen, maar ondertussen wel verzachtende omstandigheden inroept voor het schuim der natie: priesters en bisschoppen die zich aan kinderen vergrijpen.