“¡Hola!” is weer gewoon “hallo!” en de vermeend onversaagde Argentijnse gaucho wijkt spoorslags voor de Vlaamse leeuw.
Als jullie anderhalve maand niets van me hoorden, dan kwam dat omdat ik gelukkig was en er over geluk eigenlijk niets te zeggen valt. Nu ik opnieuw een drenkeling in de dagelijkse sleur ben, voel ik me iets minder gelukkig en zie ik me genoodzaakt mijn blog als uitlaatklep te gebruiken, al is het hoegenaamd niet zeker dat daar iets heuglijks van zal komen, want ondertussen wordt het leven met de dag korter.
Ik ben evenwel niet van plan om hier in een uitgebreid reisverhaal los te barsten, al zal ik af en toe ongetwijfeld in een potige anekdote verzeild raken, die ik dan verpakt in lenig proza wereldkundig zal maken.
Het kan erger, hè?
Het is hier een drukte van belang en je welste. Jonatán bereidt zich voor op zijn vertrek. Morgen zullen we ons samen naar Schiphol begeven en ik zal in mijn eentje terugkeren, terwijl hij naar andere oorden vliegt. In businessclass natuurlijk! En hij gaat nog niet naar huis, bijlange niet, bijlange niet … Meneer maakt een ommetje. Er staat een week New York op zijn programma en vervolgens mag Rio de Janeiro zich enkele dagen in zijn aanwezigheid verheugen. Of ’t allemaal geen geld kost. O, wat benijd ik hem. Geboren in een gouden bed en dus goed veel centen in zijn zak, om van de platina betaalkaarten nog te zwijgen … Ach, je hoort me niet klagen. Mijn ouwelui waren niet rijk en zelf verdien ik ook geen schatten, verre van, maar ik kom niks tekort, behalve oren en ogen. Zo nu en dan kan ik me zelfs een extraatje permitteren, zoals bijvoorbeeld een ijsje, of zelfs een reis, zij het dan in toeristenklasse.
Deze republiek van de kinderen is een enorm thema- en pretpark dat zich in de pampa tussen de steden Buenos Aires en La Plata uitstrekt. Op een dag was ik daar met een aantal vrienden verzeild geraakt en we waagden er ons in een reusachtige doolhof. Lang nadat zij de uitgang ervan gevonden hadden, koerste ik natuurlijk nog steeds tussen die manshoge heggen, want ik beschik over een bijzonder slecht oriëntatievermogen en ik heb heus geen labyrint nodig om te verdwalen. Jonatán kwam me hulp bieden en ik hoorde hem een paar keer aan de overkant van een haag naar me roepen, maar net als de twee conincskinderen konden we bi malcander niet comen. Dat bleef duren en toen ik ongeveer vijf kwartier aan het ronddolen was, zijn een drietal personeelsleden me noodgedwongen komen ontzetten, want het park ging dicht en ze wilden graag naar huis. Het was een primeur. Nooit eerder hadden ze iemand uit de doolhof moeten bevrijden. Kunnen jullie nagaan hoe goed ik in dat soort dingen ben.
Het zal jullie nauwelijks verbazen, maar ik ben gisteren lelijk gevallen. Het gebeurde tijdens het schrobben van het terras, waarbij ik rijkelijk gebruik maakte van met marseillezeep gearomatiseerde Mr. Propre, die de vloer spekglad maakte. Bovendien droeg ik het rubberen schoeisel dat men bij ons ‘zeesluffers’ noemt en bitter weinig houvast biedt. Ik maakte me daar toch een fenomenale slipper, bonkte met veel bravoure op mijn kont en smakte met mijn hoofd tegen de huisgevel. Ik zag sterretjes fonkelen en hoorde belletjes rinkelen, maar krabbelde toch overeind om met een pijnlijke grimas te constateren dat al mijn ledematen nog naar behoren functioneerden. Hoewel ik me behoorlijk bezeerde, lijkt het erop dat mijn koetswerk geen noemenswaardige averij opgelopen heeft, dus zal ik mijn bewaarengel — ik noem hem gemakshalve Nabuchodonosor — straks een doos originele Merci chocolade overhandigen. Dergelijke attentie kost me weliswaar € 14,95, maar dat is nog altijd goedkoper dan een bezoek aan de dokter, en je kunt zo’n vliegende beschermer beter te vriend houden.
Zo, ik heb zes weken Zuid-Amerika achter de rug … en daar wordt een mens toch zo moe van, hè? Ik ben helemaal uitgewoond en volop bezig het met een jetlag gepaard gaande oblomovisme van me af te schudden, maar toch ook lustig van hart. Ik heb weer eventjes een fraai gemeubileerde bruine boterham gegeten en die was onbedaarlijk lekker. Geluk moet echter de bitterzoete smaak van eindigheid hebben. Eigenlijk zou ik vaker zo’n trip moeten ondernemen, want ik beleef daar monumentaal veel plezier aan, maar helaas heb ik de tijd niet voor dat soort uitspattingen, om van het geld nog te zwijgen. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder, heb in dit land weinig of zelfs niets in de melk te brokkelen en kan derhalve geen beroep doen op de schatkist en de belastingbetaler om mijn snoepreizen te bekostigen.
Volgens een Guaranílegende — de Guaraní zijn de inboorlingen van de streek — heeft een woedende bosgod dat zootje aangericht. Hij raakte tot over zijn goddelijke oren verliefd op een maagd en zij was niet ongevoelig voor zijn avances, indachtig de wijze woorden: wie niet waagt, blijft maagd. Toen kwam plots met grote souplesse een krijger aangetreden. Nou nou! Die was zo cool dat men er biefstukken mee kon invriezen en hij had veel pijlen in zijn koker. Wel dertig! Ze vond hem beestig knap en ze zette de grote ogen van de onschuld op, om zich aan de spieren die over zijn lichaam gutsten te vergapen, want hij ging naar de mode gekleed en droeg enkel een taparrabo van zacht zeemleer. Emoties laaiden op als steekvlammen en ze probeerde tersluiks een glimp op te vangen van wat er zich achter die lendendoek ophield, maar ze deed dat niet tersluiks genoeg, want hij zag haar koekeloeren.