Eine kleine Nachtmusik

In het holst van de nacht … Wanneer is dat eigenlijk? Kan men om drie uur nog van het holst van de nacht gewagen, of is het dan al onchristelijk vroeg in de morgen? Da’k het niet weet. Ik zal het straks even opzoeken en in afwachting daarvan zal ik maar een andere omschrijving kiezen. Daar gaan we!

Vannacht schrok ik wakker. Het was iets na drieën en buiten weerklonk een hels kabaal, dat even later afzwakte tot het gejammer van eh … ik verzin maar wat … dolende zielen die de weg naar de hemel niet kunnen vinden. Ik ken eigenlijk niets dat dichter het weeklagen van huilende baby’s benadert dan het geluid dat krolse katers produceren. Als je niet beter wist, zou je gelijk een kledingstuk aanschieten en de tuin inrennen, om aldaar het te vondeling gelegde kindje onder een struik vandaan te plukken en teder te karnoffelen.

Spoedig bleek dat er zich meerdere mannetjeskatten rond mijn woning ophielden, want er ontstonden bijwijlen hevige gevechten die met woest gekrijs gepaard gingen. Mijn twee poezen verkeerden in de hoogste opwinding. Vanwege hun overeind staande haren leken ze op door het huis rennende ragebollen en ze waren zo opgegeten van de zenuwen dat ze met elkaar begonnen te redekavelen.

De katers wilden van geen wijken weten. Ze hielden me tot kwart over vier uit mijn slaap. Kijk, ik heb er niks op tegen dat ze een serenade willen brengen aan de in mijn woning vertoevende meisjes. Ik kan zelfs accepteren dat ze zich wat verlaten en er een nocturne van maken, maar als ze mijn gezellinnen op een complete opera willen trakteren, zijn ze bij mij aan het verkeerde adres … en ik ben nochtans een groot operaliefhebber.

─”De tuinslang aansluiten en die hete truffels de volle laag geven als ze komen kwelen”, liet een vriendin blijken dat zij in voorkomend geval korte metten met zulke herrieschoppers zou maken.
─”Ho, wat ben jij een gruwel van een mens”, zei ik met vrolijk aplomb.
Er kwam niets terug. Ze keek me aan alsof ik een knallende veest gelaten had tijdens een begrafenisplechtigheid. Haar mond viel open en klapte ongebruikt weer dicht. Ze hulde zich in de stilte van de diepzee. Tien minuten lang was ze enkel met een afstandsbediening te benaderen.

The Author