Een vriend van me is eigenaar van een fraai hotel in de Brugse binnenstad. Het etablissement gaat gebukt onder een vrachtje sterren en baadt niet alleen in weelde, maar het heeft ook een ziel. Er is immers meer nodig dan druipende luxe om de precieuze sfeer van gedistingeerde en toch nonchalante verfijning te scheppen die daar heerst.
Toen ik er onlangs op bezoek was, hadden zich in de lounge wat BV’s verzameld. BV staat voor bekende Vlaming. Dat zijn meestal mensen die menen dat ze kunnen zingen, of ook nog figuren die af en toe met hun smoelwerk onze televisieschermen mogen verontrusten, hetgeen natuurlijk aanleiding heeft tot een niet geringe eigendunk en de daarmee gepaard gaande aanstelleritis. Kreupel wil altijd voordansen en hoogmoed is niets anders dan een onhandige manier om frustraties te verdoezelen of te compenseren.
De hovaardigheidsbekleders in kwestie waren erg lawaaierig, maakten veel kouwe drukte en behandelden het personeel met bijna treiterende hooghartigheid. Mijn vriend en ik zaten iets verderop met elkaar te keuvelen en we waren beiden behoorlijk geïrriteerd door het maffe gedoe van dat clubje. Toen iemand zich voor de zoveelste keer laatdunkend over een kelner uitliet en zodoende grote hilariteit veroorzaakte, kwam een man tussenbeide. Hij verrees zichtbaar gepikeerd uit zijn fauteuil en zei onderkoeld:
─”Even dimmen, ja! Kelners zijn er om iets aan te vragen, niet om ze te bevelen of uit te kafferen.”
Waarna hij op serene wijze het gezelschap de rug toekeerde en met een weergaloze chic het pand verliet.
Die man verschijnt regelmatig als presentator op de televisie en ik vond hem altijd al meevallen in de kook, maar nu krijgt hij een tien met een griffel van me. De bijbehorende zoen van de juffrouw zal hem, galantuomo, ongetwijfeld ook wel te beurt vallen.
