Hebben jullie het ook gehoord, vanmorgen op dat onwelvoeglijke uur, want in alle vroegte? Opeens boorde er zich enig getoeter door de stilte van de ochtend. Exact om 05.09 uur is immers de herfst begonnen en bij overlevering durft dat nogal eens met hoorngeschal gepaard te gaan. Zelfs Felix Timmermans ─ toch niet de minste van onze volksschrijvers ─ heeft er ooit een poëtische ontboezeming aan gewijd:
De herfst blaast op den horen en ‘t wierookt in het woud …
We mogen ons gelukkig prijzen dat deze aankondiging op enigszins beschaafde wijze gebeurt en dat men dit geschal niet ontlokt aan zo’n uit Afrikaanse contreien overgewaaide herrietoeter, alias de vuvuzela, maar nog steeds gebruik maakt van romantische instrumenten, zoals daar zijn de schalmei, de klaroen of iets anders van die strekking.
Hoewel de herfst mijn favoriete seizoen is en ik best wel geneigd ben om in lyrisch gejubel los te barsten, lijkt het me toch beter om dat niet te doen, teneinde te vermijden dat ik me vastrijd in de beperkingen van de Nederlandse taal. Er is namelijk geen enkel woord dat op herfst rijmt. Een nobele onbekende heeft daar ooit een ietwat komische mouw aan weten te passen en schreef:
Als de blaad’ren vallen in de herfst, zijn alle bejaarden op hun sterfst.
Zelfs de onnavolgbare Drs. P, die nochtans nooit om wat rijmelarij verlegen is, diende het hiaat op enigszins vermakelijke wijze te omzeilen, want hij dichtte:
De buren waren grimmig, zijn ouders diep gegriefd.
En onder zijn collega’s was hij ook al niet geliefd.
De oude juffrouw Zomer, baas Voorjaar, meester Herfst.
Ze riepen driewerf schande, juffrouw Zomer het driewerfst.
Ik speel eveneens graag met taal en heb ─ zo meen ik althans ─ in lang vervlogen dagen ook een leukigheid aangaande de herfst bedacht, hoewel het best mogelijk is dat ik een ordinaire plagiaatpleger ben, die zich zonder veel schroom de vondst van een ander toe-eigent:
Het is herfst en we hoeven zelfs ons gat niet te verbranden om op de blaren te zitten.
Hou me vast!
