Terug van eventjes weggeweest

De accommodatie liet niets te wensen over. Het personeel, zelfs dat van de hogere rangen, was zowel vriendelijk als behulpzaam. Het verstrekte voedsel smaakte voortreffelijk. Toch staat mijn kortstondige verblijf in het ziekenhuis geboekstaafd als een van de onaangenaamste ervaringen in mijn leven.

Hoewel ik aanvankelijk alleen in mijn kamer vertoefde, reed men iets over achten een tweede bed binnen. Aan boord daarvan bevond zich … de zo door mij gevreesde petomaan. Een betere benaming kan ik er echt niet voor verzinnen. De man liet een onvoorstelbaar aantal scheten op me los, die alle toonaarden bestreken en qua kracht de hele schaal van Beaufort doorliepen. Hij wist niet van ophouden, ging er de hele avond mee door en ook ’s nachts hoorde ik hem voortvarend doorknallen. Je leven zo niet! Ik speelde met de gedachte om hem onder zijn hoofdkussen te smoren, maar om voor de hand liggende redenen vond ik het beter uit de buurt van die meurende bunzing te blijven.

’s Morgens rond een uur of negen kwam er een eind aan de beproeving en verloste men me uit mijn lijden, maar ik belandde van de regen in de drop. Men bracht me naar de plek waar men me door middel van een ruggenprik zou verdoven. Tijdens het herstellen van mijn vermorzelde voet was ik compleet van de kaart geweest. De chirurg die mij nu onder handen zou nemen om de inmiddels overtollige en hinderlijke ijzerwaren te verwijderen, had mij evenwel zo’n minder ingrijpende epidurale aangeraden.

Terwijl men achter mijn rug met de voorbereidingen ervan bezig was, verscheen een niet onaardige verpleegster in mijn blikveld. Ze boog zich naar me toe en begon mij te omhelzen. Ik wist niet waar ik het had en lag daar met de armen rond haar nek tegen haar boezem aangevlijd. Ze geurde naar zeep en … naar mijn moeder. Ik hoorde haar fluisteren: “Maak je vooral geen zorgen als je je tijdens de prik en meteen erna wat pagadetterig voelt”. Toen boorde men die naald in mijn graat …

Christene zielen! Het veroorzaakte een van de ergste pijnen die ik in mijn leven moest doorstaan en de hemel weet dat ik daar ruimschoots mijn deel van kreeg. Ik heb alleszins luid gekreund en waarschijnlijk is mij ook een krachtterm, indien al niet een vloek ontvloden, want achter me hoorde ik hoe iemand zich mompelend excuseerde, omdat hij vanwege mijn kromgegroeide spina dorsi niet meteen de juiste plek kon vinden.

Een kromgegroeide wervelkolom?! Het was voor het eerst dat ik het hoorde. Ik kom nochtans vaak bij artsen over de vloer en die hebben mij inmiddels op allerhande tekortkomingen van mijn gestel gewezen, maar een graat als de scheve toren van Pisa kwam nooit ter sprake. Dat ontbrak er nog aan. Ik begin me nu toch echt af te vragen of ik eigenlijk over lichaamsdelen beschik die wel aan de normen beantwoorden.

Maar goed, je moet roeien met de riemen die je hebt. Ik lag daar dus compleet uitgeteld in de armen van die moederlijke, naar zeep geurende verpleegster … en wat er me daarna nog allemaal te wachten stond, zullen jullie morgen vernemen.

The Author