Duimen!

Ik doe het zeer zeker niet van harte, maar omdat het moet. Wegens herstellingswerken aan de tempel van mijn lichaam, meer bepaald aan een van de pilaren, dien ik noodgedwongen een hopelijk korte blogpauze in te lassen en me vanmiddag ten ziekenhuize te begeven, waar men me met getrokken messen opwacht.

Een jaar of wat geleden ben ik in de Brugse binnenstad door een brokkenmaker van de sokken en het zebrapad gereden. Ik hield aan die confrontatie een drievoudige enkelbreuk over, waarvan men de reconstructie tot een aannemelijk einde bracht door het aanwenden van allerhande metaalwaren, zoals daar zijn bouten, schroeven, krammen en plaatjes. Nu heeft dat ijzerbeslag zijn taak volbracht en dient men het schroot uit mijn voet te verwijderen.

Hoewel ik pas morgenvroeg tot de slachtoffers behoor, gieren de zenuwen nu al door mijn keel. Ik mag dan misschien af en toe een grote mond opzetten, toch ben ik allerminst een moedig mens.

Maar goed, ik schik me in het onvermijdelijke en probeer er het beste van te maken. In het gunstigste geval zal ik woensdag opnieuw de schrijfstok kunnen hanteren. Mocht het onverhoopt iets minder vlot verlopen, dan kan het ook wat langer duren voor ik hier opnieuw verschijn. En als ik hier helemaal niet meer opduik … dan heb ik waarschijnlijk een lieftallige verpleegster aan de haak geslagen en zijn we samen naar een exotisch eiland afgereisd, om nooit terug te keren.

The Author