Vandaag, 8 september, is het zwaluwen-afscheidsdag, al maken de bewoners van de drie nesten onder mijn dakgoot vooralsnog geen aanstalten om naar het zuiden af te reizen. Ik vermoed dat ze ‘t hier nog wel een paar weken zullen uitzingen, maar onvermijdelijk zal ik eerlang moeten vaststellen dat ze schampavie zijn. Dat doen zwaluwen nu eenmaal. De halfjaarlijkse trek hoort bij hun ingebakken aard en daar valt niet aan te tornen. Omdat ik zowel een dierenvriend als een licht ontroerbaar mens ben, heb ik het altijd wat moeilijk met dat afscheid, maar het is niet anders.
Er dreigt zoveel gevaar in deze boze wereld en het is een ruk hoor, van hier naar daar. Zullen ze de barre tocht overleven en in het diepste zuiden een veilig onderkomen vinden? Ach, het zal die vogels wellicht aan hun reetje roesten dat ik om ze bekommerd ben. Ze hebben op dit moment wel andere dingen aan hun snuggere kopjes. Als je gekozen hebt om te vliegen, moet je ook verdragen dat je vleugels pijn doen.
De mazzel, gevederde huisgenoten! Moge de zegen van de zwaluwgoden over jullie nederdalen en het geluk jullie goedgezind begeleiden. Ik hoop dat jullie daarginds eveneens van de milde kant van het leven kunnen genieten. Tot over een maand of zes, als jullie op de adem van de lenige lente opnieuw komen aanzeilen om te mijnent neer te strijken en van mijn gastvrijheid gebruik te maken.
“Waar een zwaluw zijn nest bouwt, heerst voorspoed en zal de bliksem niet inslaan”, luidt een aloude volkswijsheid en ik mag het graag geloven. Ik vind het alleszins een beetje een geruststelling. Soms.
