Ik houd hoofdkwartier op strompelafstand van het vermaarde Brugge: het weergaloze sprookjeboekplaatsje en een toeristische trekpleister van komsa. Met het verstrijken der jaren raakte ik steeds meer door de bekoorlijkheden van Die Scone gekluisterd, tot een klein decennium geleden een loei van een roestrode legoblok in het door de eeuwen gebeitste stadsschap verscheen.
Mijn levenspad koerst bijna dagelijks langs het concertgebouw op ‘t Zand en telkens als die mastodont in mijn blikveld opdoemt, steekt er een licht onbehagen in me op. Ik kan er maar niet aan wennen en het gevaarte blijft mijn esthetische gevoel krenken. Nu heb ik op het gebied van architectuur en aanverwante vakken niet veel te koop, dus verbaast het me niet dat anderen zich wel met laaiend enthousiasme aan die kunsttempel vergapen, maar ik voel me echt niet geroepen om hun verrukking te delen.
Ik vind het een spuuglelijk ding en het slaat als kut op dirk, als een lul op een drumstel en als een tang op een varken.
Zo, ik wou het toch even gezegd hebben.
