Franse complimenten

Helemaal achterin de zaal zat ik achter glas te kijk in een benepen tyfushok. Voorin beklom een man het spreekgestoelte en hij richtte het woord tot de ongeveer driehonderd aanwezigen, die zich hadden laten verslinden door de vleesetende fauteuils tussen zijn katheder en mijn aquarium. De meesten hoorden niet wat hij zei, maar luisterden naar mijn fluwelen stemgeluid, want ik vertaalde simultaan zijn Spaanse zinnen naar gezwets in exquisiet Nederlands en stuurde dat naar hun oortoestelletjes via de microfoon die voor mijn gezicht zweefde.

Alles verliep vlot, tot de spreker even pauzeerde om een slokje water tot zich te nemen. Ik wilde zijn voorbeeld volgen. Wie een kwieke stroom van opgeruimd gebabbel gaande wil houden, moet regelmatig de keel smeren. Helaas hadden de organisatoren verzuimd de tolk van brave vloeistof te voorzien. Het was me eerder overkomen en ik had derhalve mijn voorzorgen genomen. In mijn koffertje bevond zich een blikje cola. Omdat de voordrachtgever vrijwel onmiddellijk zijn betoog hervatte, overspeelde ik mijn hand. Ik moest naar hem luisteren, enkele van zijn woorden neerkrabbelen, vertalen, in de microfoon spreken … en mijn drankje opduikelen. Natuurlijk schoof het valiesje van de tafel, om op de vloer te belanden met een luide bons, die men vanwege de geluiddichte cabine nauwelijks kon waarnemen.

Ik veroverde mijn blikje, zette het voor me neer, rukte het open … en zag de cola spuitend als een geiser mijn hele aquarium besproeien.
─”Ah merde!” foeterde ik, omdat het Nederlands plots woorden tekortschoot.

Aangezien mijn microfoon aanstond, kon iedereen dat horen. Ik zag wat hoofden draaien, maar ik wist van de prins geen kwaad. Ik was zo onschuldig als een pasgeboren kind …

…maar nu weet ik wel hoe de Engelse uitdrukking ‘pardon my French’ ontstaan is.

The Author